De brutale mystiek van Anna Drijver
Ze werd geboren in een kraakpand en groeide op in een woongroep. Actrice Anna Drijver was vanaf dag één een speciale. ‘Ze heeft niet alleen talent om te spelen, maar ook talent voor het leven.’
Onze fotograaf Corbino is extreem goed in zijn werk – en dat weet hij maar al te best. Dus als hij van de publiciteitsagente van Anna Drijver niet direct het mobiele nummer van HP/De Tijds droomvrouw krijgt, schopt hij stennis. Dan geeft hij de opdracht terug en meldt hij aan de fotoredacteur van dit blad dat hij helemaal klaar is met die over het paard getilde actrices van tegenwoordig. Gevolg: fotoredacteur boos, fotograaf boos, agente boos. Lekker begin, voor een profielschrijver.
Waarom Anna Drijver toch het stralende middelpunt is op deze pagina’s, op foto’s gemaakt door Corbino? Omdat Anna dit conflict, daags voor de fotoshoot, zelf even oploste. Met één enkel sms’je. Wat daarin stond? Dat blijft tussen Anna en Corbino, maar een knap bericht was het zeker.
Anna kan moeiteloos mensen voor zich winnen. Daar heeft ze niet eens altijd woorden voor nodig. “Ongelooflijk. Wat zij met één oogopslag kan, daar heb ik een half nummer voor nodig,” zei Parson Brown-zanger Danny Gordijn nadat hij met Anna in de videoclip van het nummer The Trees That Whisper had gespeeld.
Couturier Frans Molenaar: “Anna’s haar en lach zijn natuurlijk prachtig, maar haar uitstraling doet het ‘m. Het charisma. Ik vlieg zonder aarzeling zo met haar mee. Maakt niet uit waarheen.”
Carice van Houten, Anna’s rivale in de Kluun-verfilming Komt een vrouw bij de dokter, werd tijdens de opnames geraakt door een vleugje échte jaloezie. “Toen ik op de set stond te kijken naar een scène waarin zij als Roos met Barry Atsma salsa danst, dacht ik: Natuurlijk gaat hij naar die mooie vrouw. Best heftig om dat te voelen,” zei ze tegen Veronica-filmjournalist Eric le Duc. Niettemin vindt ze Anna een ‘tof wijf’.
Le Duc, die toch al vijftien jaar ervaring heeft, was ook danig onder de indruk. Hij poogt te omschrijven wat er gebeurde toen hij Anna voor het eerst zag: “Anna is een natuurkracht. Een samenballing van veelzijdig talent, speelse onbevangenheid, brutale mystiek en naturelle schoonheid. En dan die groenbruine ogen, om in te verdrinken zo mooi.”
Dat hij nog een interview heeft weten te fabrieken, is een wonder.
Om te weten wat Anna maakt wie ze is, moeten we terug naar krakersbolwerk de Blauwe Aanslag in Den Haag. In dit oude kantorencomplex van de Belastingdienst kwam Anna Drijver op 1 oktober 1983 ter wereld. Haar ouders – een architectenstel – hadden het complex op de grens van de Schilderswijk en het centrum uit idealistische overwegingen gekraakt. “Wij waren tegen verpaupering,” vertelt vader Peter Drijver. “Het bestond uit één groot kantoorpand en vier kleine gebouwen. Jarenlang hebben we daar met gasflessen gerommeld. Wij woonden in één zo’n klein gebouwtje, daarin is eerst oudere broer El en later Anna geboren. Op het hoogtepunt woonden er in totaal zeventig mensen.”
Was de bevalling nog een relatief eenvoudige opgave (“De tweede hè, dat gaat altijd gemakkelijker,” zegt moeder Mieke Bosse), daarna was Anna jarenlang een lastpak. Mieke: “Ze is nooit een makkelijk kind geweest. Anna wilde te veel voor haar leeftijd, ze liep te vroeg, alles ging te snel.” Vader Peter: “Als het niet direct zo ging als ze wilde, werd ze boos. In die zin had ze nogal wat ambities. Kringgesprekken op de basisschool, daar moest ze niets van hebben. Dat geforceerde luisteren naar iemand die naar een pretpark was geweest, vond ze moeilijk.”
Toen Anna op de kleuterschool zat, verhuisde het gezin. Peter: “We waren de interne discussies over aardgas – van de vijand, volgens sommigen – helemaal beu. Toen zijn we met een groep van dertien vertrokken naar een leegstaand schoolgebouw in de binnenstad, schuin tegenover het stadhuis. Daar was de hele stad Anna’s achtertuin en leerde ze dat je open en eerlijk moet zijn, maar niet naïef.” De woongroep bood ook sociaal meer voordelen: “Het was een beschermde omgeving.”
Kleine Anna bleek eigengereid en initiatiefrijk – zo wilde ze op haar negende naar Texel, en wist ze een paar vriendinnen én een lerares zo ver te krijgen om mee te gaan – maar ze wilde altijd meer dan mogelijk was. “Op haar veertiende, toen ze model werd, kwam ze eindelijk in balans,” zegt moeder Mieke.
Anna deed dan wel gymnasium – met acht vakken, waaronder Wiskunde B – maar dat was te weinig. Mieke: “Alleen omdat ze er iets naast ging doen, en zo de onrust getemd werd, maakte ze haar school af. Een klas overslaan was ook geen optie. Omdat ze op 1 oktober geboren was, was ze al een heel vroege leerling. Anders had ze als dertienjarige tussen de vijftienjarigen gezeten.”
Dat er een carrière als model of actrice in het verschiet lag, was al snel duidelijk. “Als ik met haar over straat liep, keken de mensen om. En het opmerkelijke was dat ze ook steeds aangesproken werd. Dan zei iemand: ‘Ik wil je graag schilderen’, of kreeg ze een kaartje van een modellenbureau in haar handen gedrukt.”
Vader Peter: “Ja, dat hadden we gauw door. Als we wat gingen drinken of wandelen door de stad. Mensen kijken. Niet alleen omdat ze knap is, maar ook door hoe ze mensen aanspreekt, meevoert. Mensen glimlachen vaak omdat Anna oprecht geïnteresseerd is.”
Op haar veertiende schoot Anna op het balkon met een vriendin een filmrolletje vol. “Daar ging ze mee naar een aantal agenten en modellenbureaus in Amsterdam. Bij Touché Models mocht ze terugkomen.”
“Ik zie haar nog binnenkomen,” herinnert Touché-directeur Freek Koster zich. “Ze had natuurlijk alles. Mooi krullend haar, mooi lijf, mooie lach. Open, spontaan. Kon haar zegje doen. En niet skinny-skinny – wat toentertijd veel gevraagd werd – maar iets voller. Ik vond haar iets hebben van die actrice uit Four Weddings and a Funeral, Andie MacDowell.”
Anna werd meteen in het diepe gegooid. “Haar eerste klus was een waanzinnige modeserie van acht pagina’s in Elegance. Anna was direct heel professioneel, als veertienjarige al. We hebben in al die jaren nooit één discussie gehad. Dat is echt een talent. Ze is iemand die echt iets wil – en dan lukt het. Al vrij snel ging ze internationaal werken.”
Vader Peter: “Je kon zien dat er een wereld voor haar open ging waar wij part noch deel aan hadden.” Dat hoefde niet direct iets slechts te betekenen. “Je kind neemt je mee. Anna had de behoefte om met ons te delen, omdat ze ons oordeel ook belangrijk vindt.”
Al na een paar maanden, Anna was nog veertien, mocht ze voor een modellenklus een dag of tien naar Sjanghai. Koster: “Ze deed daar mee aan een Model of the Year-wedstrijd. Nu gebeurt dat niet meer, maar in de jaren negentig konden modellen en bureaus zich zo in de picture spelen.”
Vader Peter: “Onvoorstelbaar natuurlijk. We hebben met mensen van het modellenbureau gepraat en toen gezegd: het is onder controle. Doe het maar. Wij brachten haar naar Schiphol en moesten allemaal huilen. Ik ook. Anna ook. Het was een operatie waar echt niks mis mocht gaan.”
Op haar vijftiende verdient Anna al volwassen bedragen. Moeder Mieke ziet daar geen gevaar in, maar eerder moeilijkheden met de regels. “Op die leeftijd mag je bijvoorbeeld geen creditcard. Dan moesten we uitrekenen hoeveel ze ongeveer nodig had tijdens zo’n reis naar het buitenland.”
Was ze niet bezorgd? Beslist: “Nee.” Dan: “Anna kan dit ook heel goed.” Voor de eerste trip oefenden ze wel. “Wat kan er gebeuren? Wat ga je aantrekken op een feest? Het is ook geen veilige wereld. Ik hoorde verhalen over cocaïne en zo. Dan moet je gewoon alle kanalen openhouden. Belangrijkste vraag is: hoe zeg je nee? Dat kan ze gelukkig goed. En niet meteen antwoorden op vragen waarop je het antwoord niet weet.”
Van de coke bleef Anna af. “Dat hield ze op grote afstand. Ze heeft altijd een angst voor verslavingen gehad. Ook met roken. Drinken doet ze wel, maar gewoon gezellig. Eten is voor meisjes van vijftien ook een heel belangrijk ding.”
Hoe spannend ook, modellenwerk moest in de zomers steevast wijken voor een jongerenkamp langs de Moezel in Duitsland. “Het Moezelkamp was belangrijk voor Anna,” zegt moeder Mieke. “Vanaf de tweede klas ging ze elke zomer naar een weiland in de middle of nowhere. Gaten graven voor wc’s, tenten opzetten, kampvuren bouwen, droppings. Ben je vies? Dan ga je je wassen in de rivier.
“Als ze dertien, veertien zijn, zijn ze te jong voor Salou, maar dit is geweldig. Vanaf de vierde klas ging Anna bij de leiding. Uiteindelijk is ze tien jaar achtereen gegaan.”
Anna was zelfs zo betrokken dat ze in 2006, op haar 23ste, een Moezelkamp- hyves begon. Op de site staan veel foto’s van uitgelaten jeugd. Typisch beeld: zeven begeleiders zitten naast elkaar op een houten bouwsel. Het stralende middelpunt? Inderdaad, Anna.
Moeder: “Anna was hoofd keuken. Een hele klus: voor tachtig man rijst koken. Ze heeft daar veel dingen veranderd. Ook vegetarisch eten toegevoegd, want op haar veertiende is ze – na een salmonellavergiftiging – gestopt met vlees eten.” (Nu wordt ze steevast genomineerd door Wakker Dier voor ‘Meest Sexy Vegetariër’. Anna’s politieke kleur is ook groen. Vriendin Annemaaike Bakker: “Ze heeft bij de jongerenafdeling van GroenLinks gezeten en is actief. Nu minder natuurlijk wegens drukte, maar ze is nog wel lid. Anna is groen. En links.”)
Letterlijk één dag na haar eindexamen – op haar zeventiende – verliet Anna het ouderlijk huis. Ze vertrok naar Hamburg. “Ze woonde overal,” zegt moeder Mieke. “München, Ibiza, Miami, al die plekken waar je als model moet werken. Haar thuisbasis werd al snel de Kinkerstraat in Amsterdam.”
Freek Koster: “In Hamburg ging ze castings lopen, een maand lang. Daar moet je doorzettingsvermogen voor hebben.”
Frans Molenaar leerde Anna in die tijd kennen ‘in de kaartenbak’, waar hij zijn modellen uitzocht. “Ik dacht: die moet ik hebben. Een goede kop haar, ziet er perfect uit. Iets onder de 1.80 meter, maar daar merk je niets van. Vanaf dag één was ik blij met haar. Waar sommige modellen chagrijnig heen en weer lopen, stráálde Anna. Ze vindt het echt leuk om te doen. Dat zien de mensen graag.”
Na een paar jaar modellenwerk vond Anna het mooi geweest. Ze meldde zich aan voor de Amsterdamse Toneelschool. “Ik vond het natuurlijk heel jammer dat ze stopte,” zegt Koster. “Ze had alles – ook qua karakter – om de internationale top te bereiken. Professioneel, flexibel, fotogeniek, toegankelijk. Amerika, Parijs, ze waren allemaal geïnteresseerd. Anna had het niveau van Doutzen Kroes kunnen bereiken en heel rijk kunnen worden, maar passie is het belangrijkste – en vanaf dag één lag haar passie bij acteren.”
Dan: “Ze is er ook te intelligent voor, voor jarenlang alleen maar catwalks. En ze zou ook een heel streng dieet moeten volgen. Dat wilde ze niet.”
In 2004, op haar 20ste, begon Anna op de toneelschool. “Ze viel meteen op,” zegt klasgenote Annemaaike Bakker, die tijdens de tweede auditieronde aan Anna gekoppeld werd. “Ik dacht direct: die wordt aangenomen. Ze is sterk, open. We moesten een in drieën gehakte monoloog spelen, iets uit de Oresteia. Anna was meteen heel creatief en fantasievol.”
Annemaaike, toen krap 19: “Ik merkte ook dat ze ouder was, verder. Ze had als model al de hele wereld rondgereisd. Ik vond haar heel, eh, spannend.”
Anna dúrfde ook. “In de klas hadden we het een keer over wie we als ideale gastdocent zouden willen. Dat werd Kevin Spacey. Toen zijn we spontaan met een clubje naar Londen gevlogen, waar hij artistiek leider is van het Old Vic- theater, en hebben we ons naar binnen gebluft. Anna nam het voortouw in dat soort gekke acties. Hebben we als groupies bij de artiesteningang een brief en een zak dropjes aan Kevin gegeven. De man had natuurlijk helemaal geen tijd om gast- docent worden.”
Goede vriendin Martine Dukker: “Pas in het derde jaar werden Anna en ik close. Daarvoor kwamen we niet in elkaars buurt. Misschien omdat we allebei vrij aanwezig zijn. Later ontdekten we dat we veel gemeen hebben.”
Die aanwezigheid kan nog weleens intimiderend werken. Vooral op mannen. Martine: “Mannen die Anna niet kennen, worden soms heel verlegen van haar. Die maken er iets abstracts, iets groots van. Maar ja, als je niet durft, ben je ongeschikt. En dan is Anna ook nog eens heel slim. Als je daarvan schrikt, moet je opsodemieteren.”
Knoopt Anna daarom steeds relaties aan met mannen uit de entertainmentwereld (ze had onder meer jaren een relatie met acteur Tygo Gernandt)? Waarschijnlijk wel, denken haar vriendinnen. Thans heeft Anna een prille liefde, iemand uit de acteerhoek.
De actrice Anna vergaat het intussen uitstekend. Bride Flight, Stella’s oorlog, Komt een vrouw bij de dokter: een jaar na het afronden van de toneelschool blijven de rollen komen. “Ze ontwikkelt zich steeds verder,” zegt Annemaaike. “Dat is mooi om te zien. Anna verdiept zich in het personage, probeert te begrijpen wie ze speelt. Ze leest zich in, denkt mee. Ook over kleding. Voor de film Bride Flight ging ze in jaren-vijftig-kleding met opgestoken haar naar de auditie. Dress the part, zegt ze altijd voor audities.”
Als ze uitgaat, kan ze juist weer helemaal los gaan. Annemaaike: “Maar ze heeft altijd wel een helikoptertje dat zegt: nu even stoppen met drinken. Soms stuurt ze dat helikoptertje ook weg en blijft ze veel te lang hangen in de kroeg. Terwijl de wekker vaak weer om zes uur staat voor een lange draaidag.”
Vorige maand ging ze met Martine naar een concert van De Jeugd Van Tegenwoordig in Haarlem. “Anna houdt heel erg van hiphop. Stonden we daar met vier chickies helemaal vooraan – omringd door veertienjarige Haarlemse kakkinderen. Dan gaan bij Anna alle remmen los. Raakt ze de hand van rapper Vieze Fur even aan en kijkt ze euforisch om. Natuurlijk werd ze gespot en mochten we backstage komen. Hebben we daar nog op een luchtkussen staan springen tot we bijna in onze broek plasten van het lachen. Anna springend in een sexy pakje, bijna vergetend adem te halen.”
Verwachtten de hiphoppers geen groupiegedrag van Anna? “Natuurlijk wel. Maar daar hoef je bij Anna niet mee aan te komen. Het is geen vrouw die je even bij haar tiet grijpt. Dat doe je gewoon niet.”
Wat maakt Anna zo bijzonder? Beste vriend Michiel van Abbe, met wie Anna een Citroën deelt: “Het is natuurlijk een mooie vrouw, maar geen standaard lekker wijf. Ze is een intelligent meisje. Anna weet veel. Kan veel.”
Vriendin Martine: “Natuurlijk heeft ze een wonderschoon gezicht, de lippen en het haar, dat zien we allemaal. Haar lijf klopt ook. Maar het speciale aan Anna is haar kracht.”
Vader Peter: “Ze is open, geïnteresseerd. Energiek. Dat is een levenskunst. Daarmee kan ze je – net als een boeket – een glimlach ontlokken. Ze kan mensen blij maken.”
Vriendin Martine: “Ze heeft ontzettend veel energie. Als ze een keer afhaakt wegens te moe, begrijp ik dat meteen van haar, aangezien ze me negen van de tien keer energie gééft.”
Vriendin Annemaaike: “Anna kan het ene moment mooi, stylish en elegant zijn en het volgende moment op Oerol met kaplaarzen aan binnen drie minuten een tent opzetten. Dat kan ze echt. Ze belde me een keer tijdens een interview. Was haar gevraagd wat haar verborgen talent is. Ik zei meteen: kamperen! Anna kan echt heel goed kamperen.”
Vader Peter: “Anna is een doener. Altijd opgewekt. Ze kan zeggen: ‘Het regent. Kom, we gaan wandelen.'”
Frans Molenaar: “Het bijzondere is dat Anna het goed doet in film én op de catwalk.”
Vriendin Martine: “Ze is ontzettend liefdevol en loyaal. Anna is heel gevend, geïnteresseerd en oprecht. Zij dóet niet zo, ze ís zo. Dat heeft met talent te maken. Niet alleen talent om te spelen, maar talent voor het leven. Er zit een vastberadenheid in haar, een zekerheid van het komt allemaal goed. Twijfel kent ze niet.”
Is er dan helemaal niets aan te merken op droomvrouw Anna? Annemaaike: “Jawel, ze drinkt geen bier. En droomvrouwen drinken bier. Toch?”
