Eigen druif eerst
Vorige week besloot ik mijn stuk over de wijntrends die ons in 2010 te wachten staan, met de belofte dat ik in deze editie van het Eetteam aandacht zou besteden aan ‘de onalledaagse druif’. Mijns inziens gaan de wijnen gemaakt van de tot wereldmerken verworden druiven een pas op de plaats maken. Nog even ten overvloede: ik heb het hier natuurlijk over cabernet sauvignon, merlot en syrah (shiraz) voor rood, en over chardonnay en sauvignon blanc voor wit.
Laatst hoorde ik daar een producent in Rioja een verzuchting over slaken: “Van de achtduizend druivenrassen die er in de wereld bestaan, eist een handjevol negentig procent van de totale productie op.” Hij deed een oproep om meer autochtone druiven te verbouwen. Zelf gaat hij zich meer richten op de tempranillo, de belangrijkste druif in het belangrijkste wijngebied van Spanje, die voor rode wijnen zorgt met een eigen karakter. Verder zou hij graag zien dat de wijnboeren in zijn streek meer aandacht gaan besteden aan de verschillende ‘terroirs’. “En dan krijg je heel wat anders dan al die Coca-Cola-wijnen die de markt overspoelen en iedere vorm van regionale typiciteit ontberen,” oreerde hij voort. Eigen druiven van eigen grond. Dat moet als muziek in de oren klinken van de PVV. Rood, wit en rosé van vreemde smetten vrij. Toepasselijker kan het niet in deze HP/De Tijd.
Heuse Wilders-wijn. Ik heb er al eerder eens iets overgeschreven. Vooral Italië – hoe kan het anders met zo’n premier – grossiert erin. Dat wijnland telt naar verluidt rond de tweeduizend druiven die onlosmakelijk gekoppeld zijn aan hun eigen postcode. Keuze te over, dus laat ik maar een extra lekkere nemen. Le Cruste 2006 van Alberto Longo uit Puglia (€17,60). Gemaakt van de nero of uva di troia, die overigens geen enkele relatie heeft met het thans Turkse Troje. Volgepakt met rijpe zwarte bessen, fris presterend bosfruit en zonnige tijm. En dat allemaal dankzij het motto: Eigen druif eerst. HH
Importeur www.italiaansewijnen.nl
