Pizzabrasserie
Met enige kwade wil zou je het een teken van stadsvertrutting kunnen noemen: het pand dat een kwart eeuw lang een spraakmakende disco huisvestte die in zijn nadagen nog eens voor een paar maanden werd dichtgetimmerd wegens drugsgebruik, biedt nu plaats aan een restaurant waar ouders met kinderen welkom zijn. Alleen de naam bleef gehandhaafd: Mazzo. Verder treft een hele generatie bezoekers er geen enkel bekend ornament meer aan dankzij de vrolijke aanpak van architectenbureau Concrete, de huisontwerpers van de nieuwe exploitant: het Supperclub-concern, dat zich eerder ook al ontfermde over wat er overschoot van Grand Café Witteveen, en dat was overigens niet veel. Net als bij Witteveen is bij Mazzo de brasserie-aanpak toegepast, zij het dat in dit geval de Italiaanse keuken de inspiratiebron is. Het animo voor grote, betaalbare restaurants – een fenomeen dat je buiten de stad hoofdzakelijk in de vorm van wegrestaurants vindt – is nog niet geluwd: de eerste twee maanden na de opening bleek het onmogelijk om een tafeltje in Mazzo te reserveren, maar op deze zondagavond is er na het kinderfestijn zowaar plek.
De entree annex bar is ingericht als een houten voorraadkamer met een wandgrote kast vol potten, pakken, blikken en zakken, een stijlvorm waarvan Concrete zich ook in het restaurant van De Bijenkorf bediende, maar dit terzijde.
Langs de eetzaal is een open keuken, achterin is de kinderruimte waar een uur geleden nog werd gespeeld, gekrijt en video gekeken. We zitten aan grijs en wit gelakte tafels, van tientallen bureaulampen zijn luchters gesmeed.
Het menu, dat ontbijt, lunch en diner omspant, is op de placemat gedrukt. Het A4-tje met de wijn begint bij flessen van twintig en houdt pas op bij 99 euro. De ontvangst is heel vriendelijk, maar het duurt wel drie kwartier eer men in de keuken de antipasti misti (€ 12,50) op een bordje heeft gelegd. Zo’n lange wachttijd doet de verwachting onnodig stijgen, want zo indrukwekkend is de combi van olijven, sla, plakken worst en mini-napjes met inktvis, ui en ei, ingelegde paddenstoel en stukjes inktvis nou ook weer niet.
Van zwaardvis is carpaccio (€ 11,50) gesneden, in combinatie met citroen, venkel en rucola. Een grappig gerechtje, maar niet iets waar je een volgend keer naar terugverlangt. Terugverlangen doe ik zeker niet naar het kalfsvlees in een trui van parmezaan en ei (€ 23), dat – net als de lekkere strudel van bospaddestoelen van € 14,50 – over gebakken groenten en aardappel gevleid is. Zo’n lap doet mij heel sterk verlangen naar een krokant gebakken schnitzel die met een taalkundige ingreep ook nog binnen het concept had gepast. Misschien was een parelhoen uit de oven met salie en marsala lekkerder geweest, of een van de pizza’s die er in het voorbijgaan goed uitzien. Volgende keer maar eens proberen. Want je zit er leuk, bij Mazzo.
Mazzo, Rozengracht 114, Amsterdam. Tel. 020-3446402.
