Feyenoord: bedolven onder een lawine van clubliefde
Zomaar een pagina in zomaar een sportbijlage (het AD van maandag).
In de hoek van de krant staat een forse advertentie waarin ik Guyon Fernandez en Lex Immers herken – twee toekomstige pronkstukken voor de almaar uitdijende Eregalerij der Mislukte Feyenoordspitsen. Naast hun bezwete koppen de tekst: ‘Feyenoord – PEC Zwolle. Zaterdag 15 september, 20:45’.
Wat is dit? Een advertentie voor een televisieprogramma? Een reallifesoap over zomaar een wedstrijd? Een aankondiging van een live uitzending midden op de Grote Markt van Zwolle? De annonce voor een hartstikke lekker afgeprijsde DVD met alle hoogtepunten van Feyenoord – PEC Zwolle, 1970-2010?
Nee.
De advertentie bleek bedoeld om mensen naar De Kuip te lokken. Op www.feyenoord.nl/tickets zou alles duidelijk worden. Het was vast een aanbieding.
Ik naar www.feyenoord.nl/tickets, want aanbiedingen, daar krijg ik nooit genoeg van.
Op www.feyenoord.nl/tickets kon ik nergens een aanbieding vinden. Wel de normale prijzen voor een kaartje in de vrije verkoop, die, voor een volwassene, uiteenlopen van 27,50 in een gezinsvak (moet je net zin in hebben, in een gezinsvak) tot 47,50 voor de beste plaatsen.
Nu ben ik eens in De Kuip geweest, ooit, één keer. Illegaal ook nog, op de Seizoenkaart van een fanatieke supporter met activiteiten elders.
Het was kort vóór de club bijna kopje onder zou gaan in zijn eigen wanbeleid en de Feyenoord-supporters, die altijd al een sympathiek minderwaardigheidscomplexje met zich meetorsen, waren die dag beter in topvorm.
Het was een prachtige zondagmiddag en Feyenoord speelde tegen Roda JC. De Kuip zinderde van de onvoorwaardelijke clubtrouw van tienduizenden mensen die niets leukers konden bedenken dan op een prachtige zondagmiddag te gaan kijken naar voetbal van bedenkelijk niveau.
In het vak waar ik stond, gebruikte niemand de aanwezige kuipstoeltjes om op te zitten. Men stond er liever bovenop.
Al tijdens de warming-up barstte een algeheel ironisch commentaar op het niveau van de eigen spelers los dat twee onafgebroken uren zou aanhouden.
De warmlopende scheidsrechters werden vrolijk uitgescholden en de spelers van Roda werden voornamelijk genegeerd.
Vlak voor aanvang – de spelers waren nog even naar binnen – hoorde ik iemand boven mij heel hard ‘HOOPJE!’ roepen.
Het volgende moment voelde ik hoe zich een paar honderd kilo Feyenoord-aanhang op mij stortte. Als een lawine van clubliefde donderden we naar beneden en sleurden alles mee wat we op onze weg tegenkwamen, tot we niet verder konden. Bovenop mij lag een naar wiet ruikend meisje met een John de Wolf-pet, onder mij een man waarvan ik innig hoopte dat hij de lol van het feit dat hij met zijn knie op het stoeltje voor hem was gekletterd zou kunnen inzien.
Toen het Hoopje was ontward en iedereen trots zijn verwondingen aan de anderen had getoond, kwamen de spelers het veld op.
Een vrolijk geloei stak op, als het aanzwellende gejoel van een uitzinnig concertpubliek dat voelt dat er nog een bisnummer te halen valt.
Het Hoopje zou het hoogtepunt blijken van een middag waarop de voornaamste opwinding de nederlaag van PSV betrof, een club waar mijn vakgenoten consequent naar refereerden als Pisvlek.
De wedstrijd eindigde in 0-0 en daar kon iedereen mee leven.
Lang geleden is voetbal een product geworden, een product als wasmiddel, crème fraiche of een vernieuwd soort kattengrit, een product dat met vereende krachten aan de man moet worden gebracht en waarvoor geadverteerd moet worden in de krant, alsof het sportkatern zelf al niet één grote Ga Naar Het Stadion-advertentie is.
Er zijn maar weinig zaken waar ik meer dan dertig euro voor over heb – zelfs als er een advertentie voor in de krant staat.
Ik ken een boel leuke dingen die minder dan dertig euro kosten.
Dertig euro is best duur.
Maar voor een wedstrijd in de Kuip is het geen geld. Surf dus naar www.feyenoord.nl/tickets en het Hoopje is gratis.
