Wat is toch die typisch Nederlandse mediareflex om personen die een lelijke uitglijder hebben gemaakt tot slachtoffer te kronen?

Bilal, rapper Boef, rapper Appa (‘Fuck the Talmoed’), rapper Ismo (‘Ik haat die fuckin’ Joden nog meer dan nazi’s’), jihadtroostmeisjes Angela en Laura, Imanuelle Grives, Akwasi, Jerry Afriyie, de Poelenburgse terreurvlogger Ilgun en holocaustontkenner Darryl Danchelo Osenga (beter bekend als rapper Insayno) zijn allen door de televisie als slachtoffers op het schild gehesen.

Vooruit: het tranentrekken van Bilal in de show van Beau gisteravond ging op het nippertje niet door, ondanks steun van Jeroen van Inkel en rapper ICE (wie kent hem niet, deze parel uit de stal van Ali B?)

Volgens gesjeesd voetbalmakelaar en fopjurist Peter R. de Vries had alleen een talkshow-optreden Bilals carrière nog kunnen redden, maar over die onnavolgbare mediawijsheid van papegaai Peter waren de meningen ernstig verdeeld in cyberspace.

Niet omdat de knapenschender Bilal spijt had hoor, integendeel. Zijn manager Nathan Moszkowicz ging nog even lekker in de stront roeren met de ventilator in de hoogste stand en verklaarde: “Helaas moeten we aangeven dat Bilal Wahib heeft besloten om niet aan te schuiven bij Beau. Het slachtoffer en zijn ouders hebben aangegeven dit niet te zien zitten. Ze willen er alles aan doen om verdere publiciteit te voorkomen. Bilal respecteert deze wens. De wensen van het slachtoffer en de familie zijn op dit moment het belangrijkste.”

Harder niet de waarheid spreken dan Rutte, het kan!

Bilal heeft hoogstens spijt in zijn portemonnee, want hij is er overal uit gebonjourd en nu zelfs ook bij zijn beste vrienden van de politie, waar hij druk was met een vet betaalde wervingscampagne. 

Ik vrees dat Bilal moet gaan solliciteren naar een baantje bij de echte mocromaffia en anders moet hij maar de krant gaan bezorgen in zijn ‘hood’.

In de Stad van de Liefde is er vooral van hogerhand weerzinwekkend veel begrip voor potenrammers, mits van niet-westerse afkomst en bij voorkeur van de mohammedaanse persuasie

De schaamteloze verklaring van de rapper en zijn manager staaft mijn bewering dat daders tot slachtoffers worden gebombardeerd in Nederland.

Het precedent van de trend om uiterst dubieuze personages tot hedendaagse helden en rolmodellen te kronen maken, is natuurlijk geleverd door Martinus Antonius Herman Marie Huys met zijn schaamteloze hommage aan Willem Holleeder. Criminelenknuffelaar Twannie Unilever: de aal in de emmer snot naast wie zelfs Ivo Niehe een vileine inquisiteur en een meester op het floret wordt.

Amsterdam is natuurlijk de bakermat van de slachtofferhaat en de daderverering. Neem nou dit bericht dat ik vanochtend las.

Als je in Amsterdam van je concurrent af wil, hang je een granaat of een improvised explosive device (IED) aan de deurknop van diens negotie en de burgemeester sluit onmiddellijk de tent. Het slachtoffer is de lul en de dader wrijft in zijn handen.

In de Stad van de Liefde is er vooral van hogerhand weerzinwekkend veel begrip voor potenrammers, mits van niet-westerse afkomst en bij voorkeur van de mohammedaanse persuasie. Terwijl het mentaal en fysiek gesloopte slachtoffer trillend als een rietje thuis zit, wordt er van alle kanten begrip getoond voor de homofobe snotapen die vervolgens op nóg meer respect kunnen rekenen in hun ghetto. Je leest nog net niet in de krant dat het slachtoffer het zelf had uitgelokt.

En steeds weer hoor je de advocaten roepen: “Het is allemaal de schuld van racisme, fascisme, islamofobie, de marginalisering en de verpaupering. De jongeren zijn buitengesloten. Daarom radicaliseren ze en gaan ze plofkraken, potenrammen en pubers van twaalf piemelschamen.”

Ooit heeft een socioloog (met baard en tuinbroek en op Birkenstocks) een of andere hoge klerk op een ministerie ingefluisterd dat allochtonen zielig zijn en met fluwelen handschoenen geaaid moeten worden. Vanaf dat moment ging het gigantisch mis.

In Brussel Eurabia draaide ik het beeld van de lieve, zielige, kwetsbare, hulpbehoevende, goedbedoelende, onderdrukte Marokkaanse moslim in de slachtofferrol (zoals dat graag benadrukt wordt door de Belgische media) bewust om. Wat in Brussel op microniveau gebeurt – de moslim als underdog – gebeurt ook wereldwijd indachtig de vaste jankriedel dat de kwetsbare islamitische minderheid van 1,6 miljard zielen onderdrukt wordt en geen enkel aandeel heeft in de bloedige conflicten waar dan ook op de aardkloot, maar juist het slachtoffer is.

Met jongerenvriend Sidney Smeets, Sylvana Simons en Kauthar Bouchallikht in de Tweede Kamer gaan we nog veel horen over de eeuwige slachtofferrol van de mohammedaanse jeugd.

Wat ik overigens raar vind is dat kinderrapper Bilal 17.000 euro wilde betalen om iemands  piemel te zien. In mijn tijd liet dit soort knapen zich juist uitbetalen, al dan niet bij de pisbak.