Spring naar de content

Don Arturo verzucht: zero tolerance voor mijn lieve ouwe kutmokum

Het is zover: Arthur van Amerongen predikt zero tolerance voor zijn ‘ouwe kutstad’ Amsterdam. Na de moord op advocaat Derk Wiersum schrijft hij opnieuw over de machtige mocromaffia en ‘narcostaat Nederland’.

Gepubliceerd op:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Soms heeft een simpele twiet meer effect dan duizend woorden. Er was een advocaat geliquideerd in Amsterdam en Nederland reageerde geschokt.

Geloof me: ik dacht heel eventjes oprecht na of het wel kies is om op zo’n “schietincident” (Stopera-terminologie) te reageren. Volstrekt onbekende soapies uit de krochten van de Talpa-stallen en de kommersjele treurbuis huilden alsof het hun moedertje was die daar onder een laken op straat lag.

Ik wil niet met dat schoelje geafficheerd worden en weiger in principe mee te schijten op die enorme berg virtuele soapiestront.

Het ontbrak er nog maar aan dat iemand Je Suis Buitenveldert twiette.

In Amsterdam schildert men een lieveheersbeestje op de plek waar iemand is vermoord.

Ik had net de documentaire Our Godfather over mafiabaas Tomasso Buscetta op Netflix gezien en dacht heel even: mijn oude Mokum lijkt soms een beetje op Palermo en Medellín, met het verschil dat Italiaanse en Colombiaanse misdaadbestrijders terugschieten en men in Amsterdam een lieveheersbeestje schildert op de plek waar iemand is vermoord.

Ik zag burgemeester Halsema op de televisie en die zei heel geruststellend, zoals het een burgermoeder betaamt: niks aan de handa (ja, die komt van Gerard Reve), we hebben alles onder controle.

Je zult zien dat er dan altijd weer mensen aan komen kakken met die grap met een baard over Mohammed Saïd al-Sahaf alias Komische Ali, de spindokter van Saddam Hoessein. Te flauw voor woorden, stelletje grapjassen.

Nog diezelfde dag, een paar uur na de moord op de advocaat in Buitenveldert, vond er in de Bijlmer een nieuwe liquidatie plaats. Twee mannetjes op een scooter namen een auto onder vuur. Een van de inzittenden overleed aan de verwondingen. Het zal vast iets te maken met een recente ripdeal waarbij honderden kilo’s coke zijn verdwenen.

Zo’n kwestie (denk aan het containertje coke in Antwerpen dat de mocromaffiaoorlog inluidde) suddert nog jaren door in het milieu dus ik denk dat wel iets ‘aan de handa’ is in de lieve stad Amsterdam.

Na lange wikken en wegen twiette ik deze twiet.

Ik raakte een gevoelige snaar, en dan heb ik het niet over de reaguurders die boos schreven: heb je dan helemaal geen empathie voor het gezin van de vermoorde advocaat?

Laat ik me voorzichtig uitdrukken: ik was verraster door de dood van voetballer Fernando Ricksen die na een vreselijke maar dapper gestreden strijd overleed aan de spierziekte ALS.

Dat bericht volgde heel kort na het bericht over het schietincident in Buitenveldert.

Het is kinderachtig om de huidige “bestuurders” van Amsterdam de schuld te geven van de totale anarchie die heerst in de hoofdstad. Het is daar al jaren een gigantische rokende en dampende puinhoop. Reeds in de jaren zeventig sprak men van Moskou aan de Amstel. Dat is nu dus Pyongyang aan de Amstel geworden.

Echter: het huidige politbureau van 020 gelooft daadwerkelijk in de maakbare samenleving en ik ben er van overtuigd dat zowel Halsema als kameraad Groot Wassink De meeste mensen deugen van Rutger Bregman op hun nachtkastje hebben liggen. Die bijbel van domineeszoon Bregman gaat uit van de goedheid van de mens. Dat verklaart ook de stompzinnige en vooral naïeve oproep van politiek Amsterdam om de wapens in te leveren.

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Kies een abonnement

Heeft deze pipo wel weet van de totale drugsoorlog in Amsterdam?

Reinier van Dantzig van coalitiepartij D66: “Door wapenbezitters de mogelijkheid te bieden dit ongestraft in te leveren, kunnen ook ouders bij hun kinderen aandringen om het strafbare bezit in te leveren. We zien dat het bezit van wapens een soort statussymbool is geworden. Dat moet worden teruggedrongen.”

Heeft deze pipo wel weet van de totale drugsoorlog in Amsterdam? Heeft hij enig idee van de totale gewetenloosheid van de Surinaamse, Antilliaanse en Marokkaanse gangsters die elkaar vrijwel wekelijks afschieten (jaja, er zijn ook boze witte mannen bij betrokken, ik weet).

Denkt Van Dantzig nou echt dat die zware jongens hun uzi’s, kalasjnikovs, bazooka’s en granaten braaf gaan inleveren?

In het beste geval komt er een of andere GroenLinks-schoolmeester met zijn zoontje en een fotograaf van dagblad Trouw zijn Rambo-mes aan de politie overhandigen, het mes dat hij meenam tijdens het mannenpraatgroepsurvivalweekeinde in de Ardennen.

Na iedere liquidatie in Amsterdam is er weer die stomme verbazing bij de bestuurders (en hun vazallen en sokpoppen) van 020. Hoe kan zoiets toch gebeuren in onze lieve stad?

Het Marokkanendrama (dat is de titel van een indrukwekkend boek van Fleur Jurgens) mocht nooit en mag niet benoemd worden. Het is de olifant in de vergaderzaal van de Stopera.

Met de derde generatie zou het helemaal goedkomen, jubelde ik.

Het tweede artikel dat ik schreef tijdens mijn loopbaantje als journalist, dateert uit 1991 en was voor het weekblad Intermediair. Het was een verhaal van zes pagina’s over de nieuwe generatie Marokkanen, dat die het zo geweldig deden. Met de derde generatie zou het helemaal goedkomen, jubelde ik, aangespoord door euforische politici en sociaal werkers.

Het is alleen maar erger geworden: schoolmeisjes die worden gemolesteerd door een roedel kansjongeren. Zwembadterreur. Homo’s die worden geramd. Joden die onder worden gespuugd, en erger. Blinde omaatjes die worden neergeknuppeld bij de pinautomaat. Invaliden die uit hun rolstoel worden gesleurd. Plofkraken. Gewelddadige overvallen. Mocromaffia.

Ja, er is een top 600. Maar die “jongeren” worden gepamperd, krijgen een uitkering en een woning en lachen de Sjakies van de gemeente Amsterdam die hen moeten begeleiden, in hun smoel uit.

Mij is vaak gevraagd of er in Amsterdam hetzelfde gaat gebeuren als in Brussel.

De ‘usual suspects’ in Amsterdam zijn allemaal familie van elkaar. Ons begrip familie dekt de lading niet want het gaat om extended families. Iedereen kent elkaar.

Belgische en Nederlandse ‘jongeren’ werden en worden in de watten gelegd, al dan niet uit electorale of politiek correcte overwegingen: uit angst om als xenofoob, racist en islamofoob te worden afgeserveerd.

Veel drugsdealers van weleer zijn jihadisten geworden.

Er zijn nauwe banden tussen Amsterdam, Rotterdam en Brussel. De oorlog om een geripte partij cocaïne uit de haven van Antwerpen maakt de banden inzichtelijk. Met moslimextremisme is het niet anders. Jihadisten gebruiken dezelfde safehouses en aanvoerroutes van drugs en wapens, van Tanger via de Costa del Sol naar Madrid en via Parijs en Brussel naar Amsterdam. Veel drugsdealers van weleer zijn jihadisten geworden.

Het grote verschil tussen Amsterdam en Brussel is dat Brusselaren armer zijn en dat het daar door de totale bestuurlijke chaos ontbreekt aan wat voor controle dan ook. De werkloosheid in Brussel, en specifiek in Molenbeek, is de hoogste van Europa.

Ik geloof niet zo in marxistische Verelendungs- en Lumpenproletariat -theorieën maar de verpaupering en marginalisering zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de opkomst van ‘de jongeren’ in Brussel en Amsterdam.

Maar het decennia lang pamperen van de ‘jongeren’ is volgens mij een betere verklaring van waarom die ‘jongeren’ zowel in Brussel als in Amsterdam ‘deze stad is van ons’ uitstralen, in woord, gebaar en met bommen en granaten.

In Amsterdam is stikstof de grote vijand, dat zegt genoeg.

De Belgische politie en justitie keken toe hoe in Molenbeek een bende drugscriminelen uitgroeide tot meedogenloze moslimterroristen, verantwoordelijk voor onder andere de aanslagen op de Bataclan en in Brussel. Dat is Nederland vooralsnog bespaard gebleven.

Belgische bestuurders ontkennen Het Probleem tot op de dag van vandaag.

Ik lees dagelijks Bruzz.be, een internetkrant. Iedere dag is het daar raak en altijd zijn het de usual suspects. Iedereen in Brussel weet over wie het gaat. Vrijwel iedereen die ik daar ken is minimaal een keer beroofd en gemolesteerd. Van de week was het weer raak. Kunstenaar Felix uit Molenbeek wilde snelheidsduivels een halt toeroepen op het Bloemenhofplein. Vijf mannen stapten uit de wagen en sloegen hem in elkaar, zonder dat omstaanders ingrepen. Symptomatisch voor een groter probleem in Brussel, vindt hij. “In de ogen van de mannen zag ik haat. Die achterliggende woede moet worden aangepakt. Maar de politiek doet niets.”

Maar er gebeurt niets. De wolven huilen en de karavaan trekt verder.

In Amsterdam is stikstof de grote vijand, dat zegt genoeg.

Meteen na de moord op de advocaat werd bekend dat Pieter-Jaap Aalbersberg, de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV), de zaak gaat oplossen.

Mokum heeft een burgemeester van het kaliber Rudy Giuliani nodig, en een politiechef als William Bratton.

Aalbersberg was hoofdcommissaris in Amsterdam en werd vooral bekend door zijn iftar-oekaze (zijn agenten moesten aanschuiven aan de tafels in de moskee) en zijn opmerking dat vrouwelijke agenten een hoofddoek mochten dragen. Tevens riep hij: ‘ik geloof niet in het zwaarder bewapenen van agenten’.

Deze islamknuffelaar, zoals hij op Twitter wordt genoemd, moet de oorlog tegen de mocromaffia gaan winnen. Met in de ene hand een roos, en de andere hand die bijbel van Rutger Bregman, die hedendaagse apostel Paulus. Paulus schreef immers in zijn brief aan de Romeinen (12 vers 21): Wordt van het kwade niet overwonnen, maar overwint het kwade door het goede.

Maar Mokum heeft geen vredesduiven nodig. Mokum heeft een burgemeester van het kaliber Rudy Giuliani nodig, en een politiechef als William Bratton. En dat vind ik nog het meest tragische van alles: dat ik op mijn oude dag en met mijn verleden zero tolerance moet gaan preken voor mijn lieve oude kutstad.