Woensdag begint het grootste strafproces in de moderne geschiedenis van Frankrijk, tegen de twintig nog levende mensen die worden verdacht van betrokkenheid bij de aanslagen in Parijs. Op 13 november 2015 vielen hierdoor 130 doden, onder meer in concertzaal Bataclan.

Kort voor de pandemiegekte uitbrak in maart 2020, had ik een schitterend project bekokstoofd: ik ging met Wierd Duk een roadtrip maken langs Europese steden met een grote moslimpopulatie. 

Duk en ik delen veel passies en zijn dan ook generatiegenoten. Onze bromance (alles in het nette) resulteerde in een prachtig interview voor het zaterdags bijvoegsel van de Telegraaf. 

Ik word daar nog steeds op aangesproken door de inheemsen van Nederhorst den Berg, dat het decor was van de schitterende fotoshoot waarvoor ik maar liefst tien kilo was afgevallen en een stoere lumberjack had aangeschaft bij de kringloop in Weesp. Daar kan je trouwens ook de hele Nederlandse literatuur kopen per strekkende meter, voor een habbekrats. De meneer die mag afrekenen heeft een flink rugzakje, maar als je hem niet corrigeert of op de vingers kijkt tijdens het optellen der Vestdijks, is hij zeer aangenaam en vrolijk in de omgang. Enfin. 

In feite zou project Op reis door Eurabia met Duk & Van Amerongen in het verlengde liggen van mijn evergreen Brussel Eurabia. 

Met vriend en collega Teun Voeten reisde ik bijna tien jaar na Brussel Eurabia opnieuw naar Molenbeek en onze safari resulteerde in deze huiveringwekkende, apocalyptische reportage én deel twee van Brussel Eurabia. 

Ik word vaak de profeet van Molenbeek genoemd omdat ik bijna vijftien jaar geleden de diverse aanslagen voorspelde

Teun en ik hadden verregaande plannen om een soortgelijke reportage te gaan maken in Rosengård, het Zweedse Molenbeek. De migrantenwijk van Malmö is bekend door voetballer Zlatan Ibrahimovic, maar komt vooral in het nieuws door bommen en granaten en afrekeningen in het gangstermilieu.

Voeten kreeg het te druk met wetenschappelijk onderzoek en promoveerde aan de Universiteit Leiden met zijn proefschrift ​Mexican Drug Violence: Hybrid Warfare, Predatory Capitalism and the Logic of Cruelty​. 

Met Wierd Duk wilde ik Malmö, Madrid (de aanslagen in 2004 daar waren geheel van Marokkaanse makelij), Rotterdam, Antwerpen, Rotherham in Engeland, Rome, Parijs en Berlijn gaan bezoeken en als een soort antropologen/sociologen de islamitische bevolking van die steden beschrijven. We hadden diverse opdrachtgevers en een uitgever en waren ver gevorderd met ons project toen het Chinese virus uit Wuhan roet in ons eten strooide. Ik ben toen van lieverlee met de trein door heel Portugal gaan reizen, hetgeen ook een spannend boek opleverde, en daarna specialiseerde ik mij in wijngidsen.

Ik had al een poosje niet aan Eurabia gedacht toen ik deze week las dat in Parijs het proces begon tegen twintig mannen die ervan worden beschuldigd een aandeel te hebben in de terreur die aan 130 mensen het leven kostte en waarbij 350 mensen gewond raakten. Meer dan de helft van die verdachten hebben roots in Brussel. 

Ik wond er geen doekjes om: Brussel is een bolwerk van moslimextremisme en een kweekvijver voor potentiële terroristen, wordt gebruikt als uitvalsbasis en voorziet in onderduikadressen

Ik word vaak de profeet van Molenbeek genoemd omdat ik bijna vijftien jaar geleden de diverse aanslagen voorspelde. Daar was niets magisch aan, maar gewoon de uitkomst van een bijna wetenschappelijke inventarisatie van mohammedaans Brussel. Ik wond er geen doekjes om: Brussel is een bolwerk van moslimextremisme en een kweekvijver voor potentiële terroristen, wordt gebruikt als uitvalsbasis en voorziet in onderduikadressen. 

Er waart een islamitisch spook door Brussel, schreef ik in Brussel Eurabia en werd vervolgens door vrijwel de gehele mediale Belgische gemeenschap, de ontelbare antiracisme-clubs en een hele rits al dan niet mohammedaanse politici afgeserveerd als een ‘Bataafse racist’. De hoofdredacteur van Le Soir schreef in een commentaar dat ik voorgoed in de jungle van Paraguay – waar ik toen woonde met Jane en Cheetah –  moest blijven.

Ik ga het proces, dat negen maanden duurt, met bijzondere belangstelling volgen. Vooral de Belgische media genieten mijn aandacht. Ik las al in een Vlaams sufferdje dat een van de terreurverdachten zwak, ziek en misselijk was en een andere verdachte klaagde dat de moslimterroristen als honden behandeld werden in het gevang. Hupsakee, meteen in de slachtofferrol en zielig mekkeren: zo ken ik mijn Pappenheimers weer. 

In de afgelopen jaren las ik in Belgische kranten talloze verhalen waarin Molenbeek werd opgepimpt tot een soort supercool hipsterreservaat. En uiteraard waren daar de jammerklachten van de bewoners, die natuurlijk het grootste slachtoffer zijn van de aanslagen. 

Door corona was er nauwelijks aandacht voor de islam in de pers. Er waren vrijwel geen aanslagen en dat kwam de journalisten goed uit natuurlijk. Er werd anderhalf jaar lang alleen nog maar over de epidemie geschreven

De Belgische media zullen vooral willen duidelijk willen maken aan hun lezers dat de aanslagen niets met de echte islam van doen hebben. Het bekende riedeltje dus. Heel die sector die zich met de moslims en Marokkanen bezighoudt, staat ook voor een pak subsidies waarvan men geen afstand wil doen. Voor baantjes die men niet wil verliezen. Dus houdt men dat beeld van het slachtoffer graag in ere. Bijkomend probleem is de politieke recuperatie. Als ze tegen het extremisme zouden optreden zoals het hoort, zouden een aantal partijen electoraal niet meer aan de bak komen. Daarom blijven ze maar toegeven aan de toenemende eisen van de moslims. Ze hebben zich electoraal verkocht. Zeker de socialisten. En niet enkel in Brussel. Of neemt nou de voormalige burgemeester van Molenbeek, Philippe Moureaux, die jaren heeft gedaan alsof er geen enkel probleem was. Zijn politiebureaus werden in de fik gestoken, politiepatrouilles werden aangevallen, vrouwen werden op grote schaal lastiggevallen, maar er was volgens hem nooit sprake van iets anders dan de ‘typische ongemakken van een grootstad’. Uiteraard had het niets met de islam te maken. Het enige wat telde voor Moureaux, was het stemvee. 

Door corona was er nauwelijks aandacht voor de islam in de pers. Er waren vrijwel geen aanslagen en dat kwam de journalisten goed uit natuurlijk. Er werd anderhalf jaar lang alleen nog maar over de epidemie geschreven. De naïviteit waarmee de media nog steeds over de radicale islam berichten, zien we terug bij de gebeurtenissen in Afghanistan, hetgeen mij noopte tot dit ietwat ironische twietje.

Antifa, BLM, Bij1, KOZP, GroenLinks en Joe Biden dachten een nieuwe bondgenoot te hebben met de Taliban maar ik zie toch wat scheurtjes in de woke groen-zwarte coalitie, zeker nu blijkt dat George Floyd voor de Taliban geen icoon is. pic.twitter.com/fdoGVhsaw2

— Arthur van Amerongen (@DonArturito) September 9, 2021

Wie de indrukwekkende vijfdelige documentaire Turning Point. 9/11 and the War on Terror heeft gezien, weet dat er geen enkele hoop is voor Afghanistan, ook al vallen de Taliban volgens GroenLinks reuze mee en kan het altijd erger. 

Ik was ooit ook naïef. In Algerije gloorde er in 1991 hoop toen er vrije verkiezingen kwamen en er na bijna dertig jaar eindelijk een einde aan de macht van het FLN (Het Nationale Bevrijdingsfront) leek te komen. Het FIS, het Islamitische Heilsfront (waar ik op afgestudeerd ben en waar ik vervolgens positieve reportages over schreef) won, wilde van het land op radicale wijze een islamitische staat maken en Algerije werd het toneel van een mensonterende oorlog tussen islamisten en het leger waarbij meer dan honderdduizend doden vielen. De eerste maatregelen die het FIS wilde nemen: het afschaffen van de verkiezingen en gescheiden openbaar vervoer voor mannen en vrouwen. Ik voorspelde dat de Palestijnse staat in wording een lichtend voorbeeld zou worden voor de andere landen in het Midden-Oosten en kreeg al snel ongelijk. Hamas kwam aan de macht, schafte de democratie af en liet de embryonale staat verworden tot een islamitische bananenrepubliek. Van mijn professor op de Universiteit van Amsterdam, de arabist Ruud Peters, had ik ooit te horen gekregen dat je nooit iets moet voorspellen over het Midden-Oosten maar dat je beter achteraf een grondige academische analyse kunt maken. Achteraf bleek ik toch meer een haastige journalist te zijn dan een bedachtzame academicus. Maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan: ik heb voor het najaar veel schitterende wijnreizen gepland, maar een reisje door Eurabia trekt me ook wel. En een paar maandjes ontslakken met thee kan geen kwaad. Ik ga maar eens een muntje opgooien.