Ik geloof er eerlijk gezegd geen barst van dat Femke Halsema maar één keer in haar leven cocaïne heeft gesnoven.

Één keer coke gebruiken is net als één keer masturberen volstrekt ongeloofwaardig. Een beetje normaal mens wil dan meer, meer, meer en nog eens meer. “Lekker en gevaarlijk,” zei de burgemeester van Amsterdam over de witte motor. “Met coke heb je het gevoel dat je ontzettend intelligent bent.”

Nou heb ik in mijn leven heel wat keertjes mijn neus gepoederd met Colombiaans marcheerpoeder, wittie, lala, kabouterpost of hoe ze die rommel dan ook noemen maar nooit overviel mij de waan dat ik er intelligent van werd. Hoogstens geil en in staat om urenlang met een glazenwasser uit Dronten of een kommersjele sekswerker uit Moldavië over de zin van het leven te lullen.

Voor Zuid-Amerikanen is het gebruik van coke een eeuwenoud ritueel en in landen als Paraguay, Peru, Colombia en Bolivia is een nakkie net zo normaal als een bakkie thee. Zuid-Amerikanen weten er dan ook goed mee om te gaan en worden niet zo wappie en agressief als de vissers uit Volendam en Urk en de bloemkooltelers uit west-Friesland. 

Ik snap nooit zo goed waarom politici en overheidsdienaren zo geheimzinnig doen over hun cokegebruik. Big deal! Iedereen doet het want het is gewoon lekker en tegenwoordig kost die rommel in Amsterdam en Rotterdam nog maar veertig euro per gram en dan heb je topkwaliteit.

In de tijd dat ik in narcostaat Paraguay woonde, kostte een grammetje roze coke ongeveer 3 dollar. Die ‘merka’ is heel chill en ik kon er gewoon op slapen. Omdat de coke in Paraguay zo spotgoedkoop is, liep en loopt bijna iedereen in Paraguay te malen en te piekeren hoe de coke op de snelste en meest efficiënte manier naar hun familie in Spanje kan worden gesmokkeld, want in Madrid kost die gram ineens 60 euro en dan mag je nog van geluk spreken als de coke niet versneden is met gemalen tl-buis en wat dies meer zij.

Ik snap nooit zo goed waarom politici en overheidsdienaren zo geheimzinnig doen over hun cokegebruik

Omdat ik een poosje aan de bedelstaf zat in Paraguay, heb ik toentertijd geëxperimenteerd met het verzenden van kabouterpost naar het droevige moederland. De eerste keren mislukten want als ik een envelop vol coke heen en weer schudde, hoorde ik het geluid van sambaballen.  Door schade en schande wijs geworden, verspreidde ik de coke tussen twee vellen papier en plette ik het poeder. Vervolgens walste ik er even met de deegroller overheen en schoof ik de rotzooi in een envelop, die altijd keurig aankwam in Nederland. Op sommige vliegvelden in Europa worden snuffelhonden steekproefsgewijs ingezet om luchtpost te checken maar dat probleem is simpel op te lossen door talkpoeder in de kabouterpost te strooien of, nog beter, door de coke vacuüm te trekken. Mij is wel eens verteld dat honden bang zijn voor roofdierenpoep, en vooral die van wolven, leeuwen en tijgers. Die gedroogde stront moet dan in de envelop worden gesnipperd om de snuffelhonden af te schrikken. Maar waar verzamel je hun stront? Bovendien valt het nogal op als een snuffelhond jankend van een stapel post wegschiet.

Bueno, meanwhile back at the ranch.

De opschudding over het gesnuif van burgemeester Halsema viel samen met het cokeschandaal rond Michael Gove in Engeland.

Nou ziet Gove er uit alsof hij regelmatig van de ketamine, flakka en meth zit te snoepen dus dat gezeur over het feit dat hij naar eigen zeggen honderd jaar geleden een paar keer coke snoof op de plees van Oxford, lijkt mij irrelevant.

Politicus Rob Oudkerk was bijzonder kort na de vreselijke onthulling dat hij wel eens coke had gesnoven de buitengewoon ambtenaar burgerlijke stand die mij in de echt verbond en daar deed niemand van mijn gasten moeilijk over. Zelfs niet Wouter Bos, die het licht uitdeed in Blijburg op IJburg.

Halsema en Gove zijn natuurlijk absolute beginners en amateurs naast Rob Ford en Marion Barry. Ford was burgemeester van Toronto en werd gefilmd tijdens een sessie crack roken.

Marion Barry was burgemeester van Washington en werd tijdens een dopefuif genaaid door een lokhoer en de FBI.  En er zijn natuurlijk nog meer Amerikaanse politici die niet vies waren of zijn van een portie dope op zijn tijd.

De lieve stad Amsterdam lapt alle regels en wetten aan de laars als het GroenLinks uitkomt, dus misschien moet burgemeester Halsema maar het goeie voorbeeld geven en de coke binnen de stadsgrenzen legaliseren. Ik weet niet of het Instituut voor de Drugsvrede van de charismatische broertjes Bronkhorst nog bestaat maar die kunnen samen met mijn held August de Loor vast wel wat leuke adviesjes geven aan Femke Narcoma.

De eerste actie van het revolutionaire instituut was een campagne voor het toekennen van de Nobelprijs voor de Vrede aan drie ‘drugspacifisten’, mensen die zich permanent inzetten tegen de drugsoorlog: de Canadese criminologe Marie-Andree Bertrand, presidente van de International Antiprohibitionist League, de Amerikaan Arnold S. Trebach, rechter en voorzitter van de Drug Policy Foundation, en de Boliviaan Mauricio Mamani Pocoaca, hoogleraar sociale antropologie en tevens voorzitter van het parlement van Zuidamerikaanse Indianen. Pocoaca kreeg internationale bekendheid met zijn pleidooi om ‘het heilige blad van de Inca’s’ uit de criminele sfeer te halen. Enfin, als u meer wilt lezen over de gebroeders Bronkhorst, kunt u hier terecht.

Overigens kwam ik August de Loor vorig jaar tegen in de brousse van de Algarve, blakend en wel op zijn mountainbike, dus daar gaat het goed mee.

Hehe, een mens zou zin in een nakkie krijgen, van al dat geschrijf over cocaïne. En wie om wat voor reden dan ook dit weekeinde geen coke kan of mag snuiven, leest het meeslepende boek Coke van mijn goede collega Ad Fransen maar. Smullen hoor!