Tadej Pogacar en de meedogenloze glorie van het onverklaarbare
Frank Heinen zag Tadej Pogacar (21) de Tour de France winnen: "Ik begrijp nog steeds niet wát er zaterdag gebeurde, en hoe het gebeurde, en óf het echt gebeurde. Maar onvergetelijk was het."
Deze column was al bijna af. Ik had hem helemaal in mijn hoofd. Hij zou gaan over hoezeer de Tour door al het rekenen bijna was uitgeteld. Hoe de paradoxale conclusie moest wezen dat sport niet gebaat is bij de ultieme voorbereiding, dat perfectie voor de coureur de dood in de pot is voor de kijker – en andersom. Hoe alle onvoorspelbaarheid in modellen wordt gegoten, en alle modellen in de groep worden gegooid, en hoe een steeds groter deel van het werk buiten beeld wordt verricht, en hoe wedstrijden zich voltrekken volgens de ijzeren logica van de minutieuze voorbereiding. Hoe een wielerwedstrijd het soort talkshow wordt waarin iedere minuut van het gesprek door redacteuren achter de schermen is voorbesproken en uitgedacht en dichtgetimmerd en wat een spontaan gesprek lijkt in werkelijkheid een vacuüm verpakt product is.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
