Briljante rock
Is dit een grap of om te huilen? Of gewoon verschrikkelijk goed? Wat het antwoord ook moge zijn, het is in elk geval fantastisch dat er een band is die dit soort vragen weer weet op te roepen. De groep van songwriter Christopher Owens en producer/bassist Chet White heet Girls en hun debuut noemden zij Album. Twee pogingen tot humor op een rij dus, en de muziek sloot daar naadloos bij aan. De critici en andere muziekschoolmeesters waardeerden deze eigentijdse retroplaat met zowel achten en negens als met tweeën en drieën, maar de waarheid lag er met een zes of een zeven weer eens net tussenin. Ook aan het nieuwe album Father, Son, Holy Ghost kun je je vanaf de openingstrack Honey Bunny groen en geel ergeren, als je dat wilt. De Buddy Holly-drums, de Spotnicks-gitaarglissando’s, de nasale Costello-vocalen: net als het complete Album-album lijken we weer af te stevenen op een drie kwartier durende, cabareteske parodie – en dat is voor sommigen een hoop, en voor anderen een vrees. Laten we ons maar aansluiten bij de eerste categorie. Want werd het voor de rock-‘n-roll niet weer eens tijd om kritisch in de spiegel te kijken? Al die puberale Weltschmerz, al die getergde bekkies en al die gejatte licks, riffs en akkoordenschema’s – is rock niet veel vaker een kunstje dan kunst? Girls verheft op Father, Son, Holy Ghost dat kunstje tot kunst. De band propt zestig jaar rock-‘n-roll en teenage angst briljant in elf nummers. Als humor ergens tussen een lach en traan ligt, dan is dit zeker een van de leukste en lekkerste platen van het jaar.
