Kwaku Summer Festival. ‘Jullie zijn stiff man!’
Ik ging naar het Kwaku Summer Festival in het Bijlmerpark en zag een paar oudere vrouwen Fanta drinken onder een parasol. Op Kwaku, voor het eerst georganiseerd in 1975 voor Surinamers die geen geld hadden om op vakantie te gaan, hoort de zon te schijnen en dat deed het gelukkig ook. Eén van de vrouwen had haar schoenen uitgedaan en liet haar blote voeten in het water bungelen. Strohoed op. Broodje kipsaté erbij.
In de rij kwam ik een meisje tegen dat ik vaag kende. Ze had een vriendinnetje bij zich dat vertelde dat ze de dag daarvoor ook al was geweest.
‘Het is hier werkelijk fantastisch’, zei het meisje. ‘Echt een flash-back naar Suriname.’
Ze klonk als een Creoolse in klederdracht met wiegheupen en heimwee naar het vaderland.
Zo zag ze er niet uit.
‘Niet vergeten het Parbo bier te drinken hoor’, schreeuwde ze nog over een paar hoofden toen we uit elkaar raakten in het gedrang. Ik besloot precies de andere kant op te gaan.
Desi Bouterse
Door financiële problemen werd het Kwaku festival twee jaar geleden afgelast en vorig jaar bijna opnieuw omdat de grootste geldschieter op het laatste moment dreigde de tenten op het terrein te verwijderen. Toen ging Surinaams President Desi Bouterse achter het project staan en stelde prompt een bedrag van vijftigduizend euro beschikbaar. Dat leidde natuurlijk weer tot allemaal morele bezwaren. Worden ze binnen de Amsterdamse politiek niet echt vrolijk van: de hoofdverdachte van onder andere de decembermoorden die het op twee na grootste evenement van de stad financieel moet steunen.
Bouterse zelf stelt zich trouwens een stuk minder rancuneus op. Begin deze maand vergaf hij het Nederlandse volk op eigen houtje het gehele slavernijverleden.
In een stroom van gezinnetjes struinde ik langs kleurrijke standjes en kraampjes. Ik liep langzaam, maar nog altijd sneller dan de rest. Het was ook heel warm. Code geel noemen ze dat bij de RIVM. Sweetie veel zon, zeggen de Surinamers. De geur van frikadellen hing als een zwaar waas over het veld. Frikadellen had je er overigens niet. Alleen de geur. Wel veel roti natuurlijk.
Op het podium kondigde een jongen met vlechtjes het volgende nummer aan. Ik was in gesprek geraakt met een meisje, Tabia. We dronken allebei een blikje bier.
‘Dit nummer is voor alle vrouwen’, schreeuwde de jongen met de vlechtjes door de microfoon. ‘Namens alle mannen op Kwaku. Voor die sterke vrouw. Omdat wij mannen soms te trots zijn om het te zeggen.’
Het publiek begon enthousiast te fluiten.
‘Respect voor alle vrouwen!’ riep hij ook nog.
Daggercontest
Daarna was het mannelijke publiek aan de beurt. Op het podium verschenen drie meisjes in minuscuul korte broekjes voor een daggercontest. Zulke ronde billen. En zo soepel draaien. Dat had ik alleen op tv gezien.
‘Kan jij dat ook?’ vroeg ik aan Tabia.
‘Pfff’, zei ze. ‘Ik vind het maar ordinair. En trouwens, ik hou toch meer van jazz.’
Dat had ik weer.
‘Jullie zijn stiff man!’ riep de jongen met de vlechtjes naar het publiek. Er moest gedanst worden. Ook door mij, maar ik wist niet goed hoe. Het moest langzamer, maar met meer ritme. Eigenlijk was het gewoon een kwestie van je gewicht verplaatsen.
En Bouterse, zou ie nog komen kijken?
De kans is klein.
Op hem wacht ook deze zomer nog altijd een open ticket voor all inclusive resort de Bijlmerbajes.
