Blank zijn als eeuwige status-quo
Er ging deze week iets vreselijk mis op de burelen van Viva. Een lijstje met tien redenen om een donkere man te daten – u weet wel, zo’n swingende, sensuele, passievolle gentleman met een geslacht als een fles Fernandes – wist ongemerkt langs de verdedigingslinie van het gezond verstand te slalommen. Korte tijd prijkte het op de website van het weekblad. De hoofdredacteur ging spoedig door het stof voor de opeenstapeling aan racistische stereotyperingen, maar vergat een heel belangrijk punt: de aanname in het lijstje dat elke Viva-lezeres blank is.
Een van de redenen om black te gaan was bijvoorbeeld ‘hoe mooi jullie huidskleuren bij elkaar afsteken.’ En niet te vergeten de ‘prachtige halfbloedjes’ die zijn ‘sexy losse heupjes’ en vurige passie tot gevolg zullen hebben. Dat Nederlandse redacties een gapend gebrek aan kleur hebben is bekend, al moet dat besef her en der nog doordringen. Maar de veronderstelling dat iedereen blank is – lezers, consumenten of mensen in het algemeen – is in de westerse wereld zo alomtegenwoordig dat het amper opvalt.
Pietendebat en huidkleurige panty’s
De Bijenkorf, V&D, Hema – en welke winkels eigenlijk niet – hebben allemaal ‘huidkleurige’ artikelen in hun assortiment. Een panty van 20 denier à 4,95 euro is bij Hema bijvoorbeeld te krijgen in huidkleur, bruin of zwart. Het warenhuis dat in de lange aanloop naar Sinterklaas als een van de eerste kleur bekende in het Pietendebat, maakte pas nog een grote misser op de make-upafdeling. Daar werden vier types onderscheiden: het lentetype (rozige huid met warme ondertoon), het zomertype (blanke, tere huid met koele, roze ondertoon), het herfsttype (lichte huidskleur met goudgele ondertoon) of het wintertype (blanke huid met koele, roze ondertoon). U begrijpt mijn punt.
Het eenzijdige gebruik van het woord huidkleurig, en nude in de Engelssprekende wereld, werd pijnlijk duidelijk toen Michelle Obama een champagnekleurige jurk van Naeem Khan naar een staatsdiner droeg. De ontwerper omschreef het kleedje als een ‘nude strapless gown’ en de Associated Press noemde de kleur ‘flesh’. Het contrast tussen de First Lady’s huidskleur en de huidkleur van haar jurk deed overigens niets af aan hoe beeldschoon ze eruitzag.
Zes kleuren emoji’s
Bij Apple hebben ze begrepen dat beige slechts een fractie van het kleurenspectrum beslaat. Voortaan is er de keuze uit zes verschillende huidtinten als je iemand een poppetje of een opgestoken duim wil appen. Ingewikkeld, vond Volkskrant-columniste Aaf. Ze schreef deze week over de hypothetische situatie dat ze een donkere vriendin zou hebben. Want welke kleur is die vriendin dan wel niet? En zou ze gekwetst zijn als Aaf haar voor d’r verjaardag een zeer donkerbruine in plaats van een donkerbeige prinses met een kroon op stuurt? Nee, stuur je hypothetische donkere vriendin maar gewoon een blanke prinses met een kroon op, daarmee zit je altijd goed.
Hoe we deze achterhaalde eenzijdigheid de kop in kunnen drukken? Om te beginnen door de bespottelijkheid van het woord ‘huidkleurig’ in te zien. Vergelijk het eens met haarkleurig, bloemkleurig of Jelly Bean-kleurig. Daarnaast zou er door de gangen van bedrijven en mediaredacties een mantra moeten gonzen:
Wij zijn geen afspiegeling van de samenleving…
Wij zijn geen afspiegeling van de samenleving…
Wij zijn geen…
Tot de dag dat het wél zover is.
