Het grote geheim: de biecht in Nederland
Nog enkele tienduizenden katholieken gaan serieus om met het sacrament van de biecht. Vaak zijn het gelovigen die zichzelf niet kunnen vergeven. De priester geeft ze weer moed. 'Mag ik nu weer leven?'
Op de weg van het drukke treinstation naar het drukke winkelcentrum van Den Bosch slaan elke dag een paar gelovigen een zijstraatje in. Dan is het opeens stil. Daar staat opeens, in een laantje, aan een gracht, in de luwte van alledag, de Capucijnenkerk. De bezoekers steken een kaars op, knielen even achter in de kerk in een bank en zijn in gebed bij God. Een enkeling, vijf of zes per dag, komt om een zonde te bekennen. Hij drukt dan op een bel. Na korte tijd hoort hij de echo van krakende schoenen en ziet hij een van de paters in een wapperende bruine pij. Hij volgt zijn gestrekte arm naar de donkerbruine, donkere biechtstoel.
De Capucijnenkerk in Den Bosch is een van de weinige parochies waar nog elke dag de biecht wordt afgenomen. Pater Barnabas — een bruine hoornen bril, een wit baardje: "Ze komen van heinde en ver. Bij andere kerken moet je vaak van tevoren een telefonische afspraak maken. Hier kom je binnen, je drukt op een bel, en dan komt de pater. Ook de rustige ambiance speelt mee. Dit is een mooie, devote kerk. Het is echt een plaats om te schuilen. Om rustig te zijn. Om na te denken."
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
