1. Sleuteloog (5) – Hella S. Haasse (Querido)

2. Sneeuw (re) – Orhan Pamuk (De Arbeiderspers)

3. Liegangst (1) – Youp van ‘t Hek (Thomas Rap)

4. Paravion (re) – Hafid Bouazza (Prometheus)

5. Schaduwkind (7) – P.F. Thomése (Contact)

6. Fokke & Sukke. Het afzien van 2003 (-) – Reid, Geleijnse & Van Tol (De Harmonie)

7. Decamerone (2) – Giovanni Boccaccio (Athenaeum-Polak & Van Gennep)

8. De onzichtbaren (4) – Karel Glastra van Loon (L. J. Veen)

9. De asielzoeker (re) – Arnon Grunberg (Nijgh & Van Ditmar)

10. Doorzakken bij Jamin (3) – Hanneke Groenteman (Thomas Rap)

* Het laatste oudejaar van de mensheid(Fango) van Niccolò Ammaniti (1966) is een verhalenbundel uit 1996, vertaald uit het Italiaans. Eerder verscheen bij zijn Nederlandse uitgever de roman Ik ben niet bang (Io non ho paura), waarmee Ammaniti in eigen land doorbrak. Onlangs kreeg hij de prestigieuze Viareggio-Repace-prijs. Het laatste oudejaar van de mensheid omvat zeven verhalen, waarvan het titelverhaal bijna de helft van het boek beslaat. Ammaniti schrijft even luchtig als sadistisch: de verkrachting van een discomeisje in ‘Respect’ doet denken aan de legendarische scène in de film A Clockwork Orange, waarin even foute types zich onder de klanken van Singing in the Rain met identieke activiteiten bezighouden. Typerend voor de schrijver is ook de ontmaagding van het jonge meisje Piera, die bij de onvermijdelijke ontkleding bijna integraal uit stalen protheses blijkt te bestaan. “Terwijl we het doen, hoor ik de geluiden die de raderwerken maken, het geruis van de stuurbekrachtigingen, het gezoem van de kogellagers.” (Wereldbibliotheek)

* Bevroren meer van Christof Hamann (1966) houdt het midden tussen een roman en een documentaire. Eens in de honderd jaar vriest het Bodenmeer, op de grens van Beieren en Zwitserland, tot één grote ijsvlakte dicht. De hoofdpersoon in Bevroren meer is een schrijver uit het Ruhrgebied die onderzoek doet voor een monografie over het meer. Daar stuit hij op een intrigerende legende. Tijdens de laatste Seegfrörne (meerbevriezing) in 1963 is een jongen uit het dorp het ijs opgegaan, om nooit meer terug te keren. Als de schrijver de feiten onderzoekt, komt hij tot een verrassende ontdekking. (Meulenhoff)

* Gezelschap van Hanneke de Klerck (1964) gaat over de Nederlandse Laura van Doorn, die in haar jeugd gezelschapsmeisje was in Frankrijk, bij de oude mevrouw Brancion. Een moord in het dorp drijft de beide vrouwen uit elkaar. Jaren later keert Laura, inmiddels met man en dochter, naar de plek van de misdaad terug. Zoiets is altijd onverstandig. (Bert Bakker)