Olie

Wie meent dat bedenksels de doorslag geven, heeft een ‘idealistisch’ maatschappijbeeld. Hij zal de stelling verdedigen dat Bush naar Irak ging om er de democratie te brengen en de wereld veiliger te maken. Rusland en Frankrijk doen niet mee omdat zij het robuuste idealisme van de Amerikanen missen. ‘Oud Europa’. 

Wie aan belangen denkt, herinnert zich dat de Amerikanen in hoge mate afhankelijk zijn van de olie uit de Perzische Golf. Sinds 9/11 zijn de VS tot de onaangename ontdekking gekomen dat hun bondgenoot Saoedi-Arabië niet langer betrouwbaar is. Daar ze met de oliestaat Irak nog een appeltje te schillen hadden, besloten ze dat land aan te pakken. Aangenomen mag worden dat ze er militair aanwezig zullen blijven zolang hun oliebelangen dat vergen. Rusland en Frankrijk zagen het avontuur met lede ogen aan, want ook zij hebben in Irak dergelijke belangen. 

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Word abonnee

Heb je al een account? Log dan nu in.

Dat ‘materialisten’ het vaker bij het rechte eind hebben, bewijst de reis van de Britse premier Tony Blair naar Libië. Met een kort bezoek aan de Libische leider Khaddafi wist hij te bereiken dat Shell, na bijna dertig jaar te zijn uitgesloten, in dit land vol olie- en aardgasbronnen weer aan de slag kan. Het contract heeft een waarde van tussen de 200 miljoen en één miljard dollar. Ook worden vette contracten voor wapenleveranties afgesloten. 

Libië behoort (behoorde?) tot wat onze Amerikaanse vrienden de schurkenstaten noemen: broedplaatsen van internationale terreur. En inderdaad: het land steunde vele jaren de bloedige aanslagen van de IRA en het bood bescherming aan de terroristen die het PanAm-toestel boven het Schotse Lockerbie opbliezen. 

Sinds Khaddafi in 1969 de macht greep, regeert hij Libië zoals Saddam Hoessein Irak regeerde: als een dictator, met ijzeren hand. Het woord ‘mensenrechten’ kan hij niet eens spellen. Maar de slimmerik heeft beloofd mee te gaan doen aan de oorlog tegen terreur en dus kwam Blair hem hartelijk de hand schudden. Je kunt met een dictator nu eenmaal beter zakendoen dan met een wankel democratisch bestel zoals de Amerikanen dat in Irak aan het fabriceren zijn.

Mooi werk van Blair. Olie in overvloed en geen schot gelost. Zo werkt het ‘oude’ Europa.