Homo op school
Acceptatie van homo’s is te hoog gegrepen. Met beleefdheid kom je verder.
In de eerste helft van de twintigste eeuw was de afstand tussen leerlingen en leraren zo groot dat je je als leerling nauwelijks kon voorstellen dat een leraar er ook een privéleven op na hield. Nog in de jaren zestig was het een beetje een schok om een leraar buiten school tegen te komen. Iets om op school te vertellen: “Ik zag Van Dongen in de supermarkt! Hij heeft een vrouw met een idioot kapsel! Ze noemde hem Hein! Hij heet Hein van z’n voornaam!” Volgde gegiechel om deze interessante informatie.
Tussen leerlingen en leraren bestaat natuurlijk allang geen kloof meer. Allebei de groepen nemen steeds meer van hun privéleven de klas in, en klakkeloos voornaamgebruik over en weer vormt daar slechts een minuscuul symptoom van. De sfeer is er een van kameraadschappelijkheid (dat is althans de bedoeling), van teamsport, van jofele coaches met veel begrip voor de stormachtigheid van de adolescentie. Leerlingen worden aangemoedigd hun persoonlijke sores door te nemen met mentoren of andere begeleiders; leraren zijn niet te beroerd voor de klas inkijkjes in hun persoonlijk leven te geven (‘toen ik van het weekend op een dancefeest was...’). Alles voor een goede verstandhouding. Eén grote, gezellige sociëteit is het eigenlijk, zo’n school; een warm en veilig nest, waar elk individu de vrijheid heeft om zichzelf te zijn.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
