Links-rechts
‘Ik ben misschien wel rechts,’ zei ik ten slotte, ‘maar het voelt niet zo.’
Wandelend in een van de mooiste, meest ongerepte natuurgebieden van Nederland, zag ik tussen de bomen, aan de rand van een zandverstuiving, een vrouw staan. Ze droeg kaplaarzen, een werkbroek en een windbreaker en was met een motorzaag een boomstronk aan het bewerken. Toen ik naderbij kwam, herkende ik haar als een bekende Nederlandse dichteres. Ik had een bordje over het hoofd gezien en stond in haar tuin. Mijn eerste baantje in de journalistiek was bij een tijdschrift waar zij ook weleens voor schreef. Ze wist het nog. “Jazeker,” zei ze, leunend op haar kettingzaag, “en nu bent u columnist.” Ze zag er goed uit, heldere blauwe ogen, gezicht blakend van het buitenleven. “U bent rechts, hè?” zei ze met een haast ondeugend lachje. Ik zou er geloof ik geen bezwaar tegen hebben om rechts te zijn, maar of ik het ook bén, weet ik niet. De dichteres zag mijn aarzeling. “Ik ben ook rechts, hoor,” zei ze, alsof ze me gerust wilde stellen.
“Gewórden.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
