Marrakech aan de Maas
Doe mee, integreer, word Nederlander, riep rechts. Izzchoet, sprak de allochtoon, en stemde links.
Als Nederland vorige week ‘links’ is geworden, zoals velen beweren, was Nederland de afgelopen vier jaar dan ‘rechts’? Als deze verkiezingsuitslag íets betekent, dan is het wat mij betreft dat we nu echt afscheid moeten gaan nemen van dat onderscheid tussen rechts en links. Het aanwijzen van de ‘linkse’ eigenschappen van Tony Blair is net zoiets als het aanwijzen van de democratische ingrediënten in Coca-Cola. Onbegonnen werk. Coca-Cola ís democratisch, zoals Pepsi republikeins is, maar met de inhoud van die flessen heeft het weinig te maken. De een kiest voor de ander en de ander voor de een, maar veel meer dan een intuïtieve, vaak al met het limonadeglas ingegoten voorkeur is het niet, en bij een blinddoektest wijst de helft van de stemmers het verkeerde product aan. Blair is alleen Blair als er Blair op staat, nee, herstel, omdát er Blair op staat.
Zo is de politiek de laatste jaren steeds meer een politieverhoor door een vriendelijke en een agressieve rechercheur geworden: de vriendelijke stelt ons gerust, en als we dan gerust zijn, slaat de agressieve toe. Bad cop Lubbers, good cop Kok, bad cop Balkenende, tijd voor good cop Bos.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
