Armando over…
Yellende cowboys lopen en rijden met hun ruwe bolsters en blanke pitten in Technicolor verpakt over het doek, maken af en toe filosofische opmerkingen over het door hen erg gewaardeerde vrouwelijk schoon (“vrouwen houden van mannen met een paardenlucht”) en gooien elkaar met giftige slangen. Het slot van deze sappige Western-tegen-wil-en-dank brengt dan de beide compagnons vol branie samen in het hotel in Chicago, ieder in een bad, en broederlijk schieten zij op de kakkerlakken. Hotelklerk Frank Harris is een kerel geworden, hij rookt er nog een grote sigaar bij ook.
Maar ditmaal speelt hij niet de rol van deze detective, hij is, “incognito”, verwikkeld in een valsemuntersaffaire. Hij breekt in bij een ambassade (“dat kan me 20 jaar kosten”), slaat enige tegenstanders een aantal malen flink met het hoofd tegen de harde grond, zegt wat povere aforismen (“met artiesten loopt het nooit goed af”), ontmoet en zoent vele mooie vrouwen onder de stralende klanken van een altsax en drinkt, als gewoonlijk, veel whisky.
Dank u voor het gesprek met Anneke Grönloh. Ze zegt hele fijne dingen, maar het is jammer dat u haar telkens onderbreekt, en uw vragen laat beginnen met Is dat zo? O ja?… Och… en Hm… terwijl u Anneke toch belangrijk genoeg vindt om op uw voorpagina te staan. Dat vind ik toch wel een beetje onbeleefd hoor, maar nogmaals dank. In andere kranten lees je nu nooit eens zo iets.
Hilvarenbeek Marianne Meijsters.
