Dramatische confrontatie
Tony Scott bereikte onlangs de pensioengerechtigde leeftijd. Hij lijkt echter geenszins van plan het rustiger aan te doen. Integendeel: de filmsite IMDb.com meldt maar liefst zeventien (!) titels die in ‘pre-production’ dan wel ‘in development’ zijn en waarbij hij als regisseur of producent betrokken is. Het betreft vooral thrillers en actiefilms. In technisch opzicht zullen die er ongetwijfeld perfect uit komen te zien. De thrillers van Scott hebben namelijk de esthetiek van een gelikte reclamefoto: fraai uitgelicht en tot in de puntjes verzorgd. Je kunt nog altijd zien dat hij – net als broer Ridley Scott – begonnen is als regisseur van commercials. Tony Scott is een superieur technicus en vakman. Is hij ook een groot filmmaker? Ik vrees van niet. Scott heeft een reeks degelijke spannende films op zijn naam staan (Crimson Tide, Enemy of the State, Man on Fire) maar géén van die titels komt in aanmerking voor een plaatsje in het pantheon der klassieke thrillers. Bij de meeste thrillers vormt het derde bedrijf de achilleshiel. In de aanloop naar de aftiteling worden raadsels opgelost, conflicten beëindigd, identiteiten onthuld en verhaallijnen afgerond. Helaas zet menige filmmaker in het zicht van de eindstreep de logica overboord en worden losse eindjes afgeraffeld. Dat resulteert nogal eens in plichtmatige shoot-outs in een pakhuis of dramatische confrontaties van de tegenstrevers op een verlaten plek. In The Taking of Pelham 1 2 3 is gekozen voor de laatste optie. De twee hoofdpersonen treffen elkaar in een vis-à-vis dat tientallen eerdere thrillers in herinnering roept. Dat de schade beperkt blijft, is vooral te danken aan de acteerprestaties van Denzel Washington en John Travolta. Zij bieden elkaar prima tegenspel en slagen erin de grootste gaten in het scenario enigszins te maskeren. The Taking of Pelham 1 2 3 is een remake van de gelijknamige thriller uit 1974 over een gijzeling in de New Yorkse metro. Criminelen dreigen de passagiers dood te schieten als ze niet snel losgeld krijgen uitbetaald. In het origineel kregen de schurken te maken met een agent van de spoorwegpolitie (Walter Matthau). In de nieuwe versie is deze getransformeerd tot een verkeersregelaar (Washington), hetgeen de logica van het verhaal niet ten goede komt. Op het losgeld is inflatiecorrectie toegepast: in 1974 was dat nog 1 miljoen dollar. Dat bedrag is nu opgetrokken tot 10 miljoen. In de nieuwe versie wemelt het van de webcams, computers en mobiele telefoons. Maar zodra de schurken met een list willen vluchten, lijkt het weer 1974 te zijn. Geen van de passagiers komt althans op het idee de politie te bellen. Zo stapelen de slordigheden en onwaarschijnlijkheden zich op. De film ziet er prachtig uit en is flitsend gemonteerd. Laat dat maar aan Scott over. Ook de acteerprestaties zijn uitstekend. Het enige punt waarop de regisseur tekortschiet, is als verteller. Het opbouwen van spanning gaat Tony Scott prima af. Die spanning tot het einde vasthouden blijkt een stuk lastiger. Met The Taking of Pelham 1 2 3 is dát hem – weer – niet gelukt.
