Kleuterschoolpoëet
Dijkgraaf: Je bent anders. Dat wist je vast. Maar wat is anders, in deze kast? Het gaat om liefde, universeel. Dat maakt ons samen tot één geheel. En blijf ik zitten, dan weet ik nu: ik ben gewoon mezelf, een individu. Iemand met dezelfde kwaliteiten en gebreken. Daarvoor hoef ik niet uit deze kast te breken. De deur gaat open en daarmee mijn hart. Even open en daarmee een nieuwe start. En nu mag iedereen het weten. Ik ben een mens.
Blijboom: Huh?
Dijkgraaf: Nog eentje? Ik ben er zelf heel enthousiast over. Komt-ie: Ik ben thuis. Ik ben thuis in het hart waar jij woont. Ik was weg. Weg van mezelf, weg van iemand die mij beloont. Ik had angst. Angst voor onbekend en onbemind. Ik zocht thuis en vond jou op de weg naar huis. Nu ben ik thuis, in het hart waar ik woon. Dat hart is echt, puur en schoon. En zijn we samen, thuis. Thuis waar liefde heerst en ik weer woon.
Blijboom: Huh?
Dijkgraaf: Hoe vind je ze?
Blijboom: Zeg, Dijkgraaf, jij bent toch met Thea? Je vróuw Thea?
Dijkgraaf: Hartstikke gelukkig. Al bijna 25 jaar, verkerings- en verlovingstijd meegerekend. Hoezo? Dacht je dat ik een endeldarmtoerist was geworden? Die tekst is niet voor jóu bedoeld!
Blijboom: Voor wie dan?
Dijkgraaf: Nou, ik wil niet zeggen dat ik helemaal boeddhist ben of zo, maar het boeddhisme als filosofie vind ik gewoon een hele mooie gedachtegang. Mededogen hebben voor je mensen. Dat je daar eigenlijk veel meer mee bereikt. Ja, dat soort dingen. En het niet hebben van haat…
Blijboom: Zeg Dijkgraaf, wat heb jij geslikt?
Dijkgraaf: …want dat blokkeert zo ontzettend. Dat geeft gewoon de verkeerde energie uit en dat heb ik niet en dat wil ik ook niet. Het was gewoon een soort leerproces waar je in komt en je bent nooit uitgeleerd en dan denk je: ho, dat moet ik zo doen, want dat is veel beter, voor je gestel, voor je energie, voor je alles…
Blijboom: Ik begin me nu toch echt zorgen te maken. Ober, twee bier voor mij en een buisje valium voor meneer!
Dijkgraaf: Mij raak je niet, hoor. Ik vertel gewoon verder.
Blijboom: Ik voel een wegtrekker. Létterlijk. Goeiemiddag!
Dijkgraaf: Nou, het zit dus zo. Ik ben er eigenlijk een paar maanden geleden, ik bedoel een maand, mee begonnen. Gewoon op een Albert Heijn-kladblok, haha. En dan komt het gewoon in me op en dan moet het er uit en dan schrijf ik dat op, dan verwoord ik dat. En het voelt zo ongelooflijk goed. Ik kom thuis weleens, op een middag, van het boodschappen doen en… báf! Gelijk zitten en dan… ja. Voelt heel goed. Alsof er een soort hogere macht aanwezig is, met mijn pen. Het komt er nu allemaal uit. Het lijkt alsof er een soort blokkade is weggenomen op de een of andere manier. Ik vind het ook gek. Ik heb heel veel geschreven, columns en zo, maar dit is weer een heel andere… Heerlijk vind ik dit. Ik ga niet zeggen dat ik helemaal veranderd ben, maar ik denk wel dat er een bepaalde rust is gekomen. Moet ook wel, heel eerlijk. Kon gewoon niet langer doorgaan, want dan was het op een gegeven moment wel mis gegaan, ja.
Blijboom, tegen een man in een witte jas: Dat is ‘m: die kleine, met dat brilletje.
Dijkgraaf: Het leven is veel te mooi. Nu is het tijd voor mij. Voor mezelf. Ha, Blijboom is terug. Hé, Blijboom, ouwe reetkever!
Blijboom: Dokter Van Vuure hier naast mij wil dat je even met hem mee komt. Het is voor je eigen bestwil en het doet geen pijn.
Dijkgraaf: Maar Blijboom, heb je het dan niet door? Snap je het echt niet?
Blijboom: Ik snap het maar al te goed. En ik vind het verschrikkelijk. Voor jou en voor je vrouw. Eindelijk is het dan toch gebeurd: je bent mattaklap. Je bent de oude Dijkgraaf niet meer. Ga maar na: je hele leven loop je mensen af te zeiken. Al 47 jaar een botte boer. En nu opeens ga je kleuterschoolgedichten over ‘de kast’ en ‘thuis zitten’ opdr…
Dijkgraaf: Maar Blijboom, ik citeerde alleen maar Gordon, vorige week bij EénVandaag van de TROS. Gordon, die zanger en presentator, is tegenwoordig dichter!
Blijboom, tegen de man in de witte jas: Het is een misverstand: IK ben gek geworden!
