Spring naar de content

Bram Bakker

Bram Bakker (Zwolle, 1963) is psychiater en schrijver. Onlangs verscheen van hem (samen met Koen de Jong) Verademing. door Martin Bons, foto Jos Lammers

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën: door Redactie

Ernstig vermoeid.

Barack Obama (inderdaad: hoop), Irvin Yalom (Amerikaanse psychiater een therapeut is ook maar een mens) en Lance Armstrong (oertopsportidool, meest onwrikbare sportgeest die ik ken, lijkt me geen aardig mens).

Aan Ali B. en alle andere politiek correcte knuffelallochtonen: leen je er niet voor. Aan opportunisten (vooral te vinden bij CDA-politici). Aan Jack van Gelder (in een musical). Aan Louis van Gaal tijdens media-optredens. Ongetwijfeld een prima trainer, maar hij moet zijn persconferenties aan anderen overlaten.

Ik hoop het. Hij is creatief, eigenwijs en heeft een eigenschap die ik enorm waardeer: out of the box denken.

Ik ben niet angstig; was ik dat wel geweest, dan had ik verstandigere beslissingen genomen. Ik ben wel bang dat ik overlijd terwijl mijn kinderen nog jong zijn.

Een sleutelroman schrijven (Onder psychiaters) waarin ik ultieme wraak neem op sommigen van mijn beroepsgenoten. En de Comrades Marathon van 87 kilometer in Zuid-Afrika lopen (die al in de tijd van de Apartheid door blank én zwart werd gelopen).

Nee. Vroeger wel; ik ben gereformeerd opgevoed. Ik kom uit een echt ARP-gezin, uit de buurt van Kampen, waar voor bijna iedere inwoner een aparte kerk is. Willem Aantjes was daar een idool.

Nee, maar ik heb een hekel aan mensen die stellig beweren dat het níet kan. Bewijs maar eens dat mystieke ervaringen niet bestaan.

In principe wel. Maar als een man van 45 met een gemiddelde hormoonhuishouding ja op deze vraag zegt, dan liegt hij.

Uiterlijk: well to do. Maar het wordt nooit saai met me: dat garandeer ik.


Achteloos het leven leiden.

Zes jaar geleden heb ik gezoend met een vriendin van een patiënt. Zo wereldschokkend was dat niet, maar sommige collega’s hebben dat enorm opgeblazen. Gevolg: enorme media-aandacht en leed voor betrokkenen, mijn vriendin voorop. Daar ben ik niet trots op geweest.

Onlangs bij Disgrace, met John Malkovich, de verfilming van mijn lievelingsboek van Coetzee; het menselijk onvermogen, de existentiële wanorde. Ga zien die film!

We hebben dezelfde interesses.

Bescheidener willen zijn; ik ben niet diplomatiek.

Bernet Elzinga.

Bovengemiddeld; bij een vechtpartij ga ik erin. Een keer sneed een man mij af op de fiets. Toen ik hem daar op wees, stapte hij uit zijn auto, bleek hij twee meter en 110 kilo te zijn. Ik ben helemaal afgetuigd: toch voel ik dat ik het moet zeggen en zal ik het de volgende keer weer doen.

Mijn moeder: rechtvaardigheidsgevoel, mijn grootste talent. Vakgebied: de Franse psychiater David Servan-Schreiber. Die heeft met Uw brein als medicijn laten zien dat het onderscheid tussen lichaam en psyche onzin is.

Ik ben altijd en overal bezig sportuitslagen te scoren.

1999, toen ik samen met mijn vriendin op Corsica de GR5 heb gelopen: vrij van alle zorgen.

Kloten.

Zaken naar hun hand kunnen zetten. Mannen zoeken dan de slachtofferrol, maar ze kunnen beter bewonderen en schikken. Vrouwen zijn daar nu eenmaal beter in.

Op abstracte wijze. Ik ben van de Youp van ‘t Hekwijsheid: leef elke dag alsof het je laatste is. Ik merk dat hoe ouder psy-chisch gezonde mensen zijn, hoe minder zij de dood vrezen. De ouderen die doodsangst hebben, zijn meestal nog bezig met onverwerkte conflicten; hun leven is nog niet af.


Sport, seks, films kijken; |ik ben een echte man.

De relatie met de moeder van mijn oudste zoon.

Mijn hardloopschoenen: die kun je pakken en dan ben je weg.

Bloemendaal: natuur in de Randstad.

Een aantal collega’s; daarover meer in mijn roman.

Door te berusten.

Ambition makes you look pretty ugly (uit Paranoid Android van Radiohead).

Onderwerpen