Opbeurende blues
Richard Bona draagt zijn nieuwe album, The Ten Shades of Blues, op aan zijn moeder, omdat zij hem geleerd heeft om de uitdagingen van het leven niet uit de weg te gaan. “Door jou heb ik nooit angst gekend,” schrijft Bona in de liner notes.
De vraag is of dat gegeven nu wel zo’n positieve zaak is. Door die afwezigheid van angst is de zeer getalenteerde Kameroense zanger, meesterbassist en multi-instrumentalist ook niet op zijn hoede voor de valkuilen die het pad van een musicus onveilig maken. Hij is niet bang om zichzelf in de voet te schieten door wat al te zoetsappige liedjes op te nemen, zoals op dit nieuwe album de inbreng van de soulcrooner Frank McComb. Ook de vrees om fans te verliezen door zijn herhaling van zetten door de jaren heen lijkt hem vreemd: The Ten Shades of Blues is, op een nooit eerder gemaakt etnisch uitstapje na, toch weer een doorsnee-Bona-plaat die zich niet echt van het handjevol voorgangers onderscheidt.
Ergo: een vernieuwer op het scherp van de snede zal de Kameroener wel nooit worden. Tot zover het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat ook dit album weer uit zijn voegen barst van zijn fabuleuze basspel, onweerstaanbare grooves en magische vocalen. Dat maakt de blues volgens Bona toch weer tot een opbeurende, bijna vrolijke aangelegenheid.
