Zelfportret: Barry Atsma

Wat is uw huidige gemoedstoestand?
Vermoeid en tevreden. Ik heb hard gewerkt de afgelopen jaren. Nu heb ik eindelijk even rust.

Wie zijn uw helden?
Mijn moeder. Omdat mijn vader heel hard werkte, heeft zij thuis veel opgevangen. Ze voedde een kind op met het syndroom van Down, stond eindeloos in de file omdat ik tenniste en is op latere leeftijd nog eens gaan studeren en als pedagoge aan de slag gegaan.

Aan wie ergert u zich?
Aan journalisten die van tevoren al weten wat ze over je willen schrijven. Ze lijken te luisteren, maar halen alleen dat er uit wat ze kunnen gebruiken.

Lijkt u op uw moeder?
Ja. Aan de slag. Schouders er onder. Maar soms draaf ik door.

Wat zijn uw dagdromen?
Ik dagdroom over in een hangmat liggen, een fikkie stoken, in een boot zitten. Maar ook over de caravan en over wat voor meiden mijn dochters zullen worden.

Wat is uw grootste angst?
Dat ik tachtig word en de mensen met wie ik mijn leven heb gedeeld er niet meer zijn.

Bidt u weleens?
Nee, maar sinds kort mediteer ik. Dat lijkt erop.

Heeft u ooit een mystieke ervaring gehad?
Ik heb een keer een ongeluk meegemaakt met mijn beste vriend. We waren in de bergen, raakten in een slip en reden af op een haarspeldbocht. Op dat moment werden wij één gedachte. Eén handelend persoon. Het is nog net goed afgelopen, maar het had niet veel gescheeld.

Bent u aantrekkelijk?
Ik heb wel een aantrekkelijke levenshouding. Ik ben nieuwsgierig en ontmoet graag mensen.

Wat is uw definitie van geluk?
Wandelen in de miezer. Mijn kinderen op de trampoline. Vergeten dat ik gelukkig moet zijn. En heel soms spelen. Als alles samenvalt en je er niet over na hoeft te denken.

Het gehele artikel staat in de HP/De Tijd van deze week.