Folk uit Vlaanderen

Isbells

Wat van ver komt is lekker, zeggen ze weleens. In het geval van de band Isbells hoeven we wat dat betreft niet verder te gaan dan het Belgische Leuven. Gaëtan Vandewoude nam in een oude koeienstal naast zijn huis wat demo’s op, die door het labeltje Zeal werden opgepikt. Tijdens het opnameproces liet hij zich spaarzaam door andere muzikanten begeleiden, en zo ontstond de band Isbells.

Het titelloze album past wonderbaarlijk mooi in de traditie van de akoestische Nu-Folk-beweging die de laatste jaren steeds sterker wordt. Vergelijkingen met Fleet Foxes, Bon Iver en ook met de Britse cult-singer-songwriter Nick Drake (1948-1974) vallen de band ten deel, maar wanneer Isbells eenmaal in het systeem van de luisteraar zit, klinkt de band toch voornamelijk als Isbells. De muziek is een zee van rust, harmonie en inventieve akkoordencycli op de akoestische gitaar. Opvallend is ook de heldere, organische productie van het album: een koeienstal, met af en toe een voorbijrijdende auto, een fluitende vogel of een pratend kind, blijkt in dit geval een betere habitat voor musici te zijn dan een kille studio. Niet erg sterk zijn de teksten. Op puberale observaties als ‘when she passes me by all my troubles are gone’ (maybe) zitten we echt niet meer te wachten. Maar in de manier waarop de woorden met een romige falset langs de stembanden worden geblazen, schuilt de kracht van Isbells.

Ruud Meijer