Undercover bij de PVV
HP/De Tijd-redacteur Karen Geurtsen verbleef bijna vier maanden undercover bij de Tweede Kamerfractie van de PVV. Doel: onderzoeken hoe ‘gevaarlijk’ de partij van Geert Wilders nu écht is. Deze week aflevering 1, over het hoe en waarom van deze moeilijke missie én de eerste kennismaking met Wilders’ keurkorps. ‘Hoi, ik ben Fleur!’
Ik had hem kunnen doden. Ik had hem zelfs tientallen keren kunnen doden. Tijdens mijn eerste dagen als stagiaire bij de PVV kreeg ik een dagpas en gingen mijn tas en ik elke keer dat ik het Tweede Kamergebouw in wilde door de scanner. Toen ik na twee weken een permanente pas kreeg, mocht ik gewoon doorlopen. En dat terwijl Geert Wilders, mijn hoogste baas, de strengst beveiligde man van Nederland heet te zijn.
Gek vond ik dat gebrek aan controle. Mijn collegaatjes vonden dat ook. “Ik zou zo een bom mee kunnen nemen,” zei een van hen. Mijn ‘bom’ was mijn pen. Als de PVV had geweten dat ik undercover als journalist van HP/De Tijd bij de Tweede Kamerfractie zou verblijven, was ik nooit aangenomen. Het idee om te solliciteren bij de PVV ontstond in juni 2009, toen ik stage liep bij HP/De Tijd. Een collega schreef een verhaal over jongeren die een PVV-jeugdbeweging wilden opzetten. Het viel haar op hoezeer de PVV de media ontweek. Op mails werd niet geantwoord en bij telefoontjes werd ze van de ene medewerker naar de andere verwezen. Er werd opgenomen met: “Belt u nu alweer?” Van een andere collega begreep ik dat de PVV eigenlijk altíjd zo reageert als je als journalist een vraag hebt. Dus staat er heel vaak in de krant: “Geert Wilders wilde geen commentaar geven.” Ook op uitnodigingen van tv-programma’s voor interviews of debatten gaat de PVV zelden in, en bij partijbijeenkomsten wordt journalisten steevast de toegang ontzegd.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
