Witte met zwart hart
“Ik ben een zwarte, mijn huid is blank, en ik vind dat prima, verschillen zijn leuk. Ik ben een blanke, mijn bloed is zwart, dat vind ik fantastisch, verschillen maken het verschil.” In de eerste regels die Salif Keita zingt op zijn nieuwe album La différence legt hij zijn thematiek maar meteen op tafel. Keita werd geboren als albino, en voor ‘blanke negers’ is het leven in Afrika een hel. Door gebrek aan scholing tiert het bijgeloof nog welig in Keita’s geboorteland Mali, en een van die fabels benadrukt dat albino’s verbannen dienen te worden omdat zij ongeluk brengen. Vandaar dat Keita de Salif Keita Global Foundation in het leven heeft geroepen om het leven van minder beroemde lotgenoten wat draaglijker te maken. Ook La différence zal zeker bijdragen aan de bewustwording van het trieste lot van de Afrikaanse albino. Niet dat het album vol staat met moralistisch gedram. Integendeel. Naarmate de jaren vorderen, het talent van deze griot meer en meer is gerijpt en zijn focus op veelal akoestische Malinese muziek is verscherpt, lijkt ieder album van Keita weer intenser geworden. Dat is niet alleen te horen in opnieuw gearrangeerde en opgenomen Keita-klassiekers als Folo, Papa en Seydou, maar ook in het hartverscheurend mooie Gaffou.
