Onder hardcore versierkunstenaars
Uit 2006 stamt Het spel. Ontdek de geheime wereld van het versieren van Neil Strauss. Dit van oorsprong Amerikaanse boek is een verslag van de twee jaar die de schrijver doorbracht in de ‘verleidgemeenschap’, en tegelijk een handleiding voor mannen met concrete aanwijzingen om elke vrouw op wie ze hun oog laten vallen tot seks te verleiden. Meestal wordt het gekocht door (jonge) mannen die gefrustreerd zijn in de liefde. Zo ook door de student culturele antropologie Jitse Schuurmans, die na een hardnekkige vergeefse verliefdheid besloot om voor zijn scriptie participerend veldonderzoek te doen naar de in Het spel beschreven verleidgemeenschap.
Hiervoor reisde hij af naar Californië, het mekka van de versierkunstenaars. Los Angeles was de plaats waar het allemaal begon, maar Schuurmans koos San Francisco, omdat je daar minder van een auto afhankelijk bent. Drie maanden (de tijd dat een visum geldig blijft) had hij uitgetrokken voor zijn veldwerk. Het interessante van de verleidgemeenschap is dat het niet alleen een parapluterm is voor mannen die op internetfora berichten over hun versierervaringen, maar dat er lokale afdelingen bestaan, lairs genaamd, waar mannen elkaar ontmoeten voor workshops en wederzijdse ondersteuning.
In De versierkunstenaars doet Schuurmans op zijn beurt verslag van zijn ervaringen met het spel en vooral met degenen die het beoefenen, meestal nerds. Hij spaart zichzelf daarbij niet. Het is een tongue in cheek, bij vlagen hilarisch verhaal over een stelletje halve garen die zich toeleggen op het versieren van onbekende vrouwen in het wild en daar zelden in slagen. Ondertitel van het boek luidt dan ook: De verliezers van het Spel. Wat hen bindt is een bijna devoot geloof in de werkzaamheid van de methode en in de maakbaarheid van het leven. Als dingen niet naar wens gaan bij het versieren (voortdurend), ligt het altijd aan fouten van henzelf en niet aan de (idiote) theorie als zodanig. Vrouwen zijn doelen of obstakels, oftewel objecten zonder eigen verlangens. De verleidgemeenschap bedient zich van een speciaal jargon. Ze spreken bijvoorbeeld van een HB (een hot babe), een ‘set die je moet openen’ (een vrouw aanspreken die in een groepje staat), een LMR (last minute resistance – als een vrouw zich op het laatste moment bedenkt), de techniek van het ‘snel escaleren’ (in luttele stappen van ‘hoi’ naar ‘seks’ – alleen geschikt voor alpha males).
De verleiders gaan vaak samen op stap om te sargen, waarbij ze om de beurt voor elkaar als ‘vleugelman’ (hulpje) optreden. Ene Tom, die als meesterversierder geldt en cursussen geeft, spreekt meisjes op straat aan met: ‘Ik vind je er geweldig uitzien. Ik zou mezelf voor de kop slaan als ik de kans om met jou te flirten aan me voorbij liet gaan.’
Meestal leidt het nergens toe, maar er zijn ook geslaagde versieracties die uitmonden in instantseks, waar de gelukkige dan weer verslag van doet op het internetforum en waar de gemeenschap op reageert met felicitaties en steunbetuigingen. Eigenlijk gaat het om dit applaus, ontdekt Schuurmans: het versieren van vrouwen dient vooral als middel om het aanzien binnen de eigen referentiegroep te vergroten.
Een amusant boek over merkwaardige zeden van een obscure westerse stam. Prima culturele antropologie.
Jitse Schuurmans: De versierkunstenaars. De verliezers van het Spel. Prometheus. €15.
Ook verkrijgbaar via www.ako.nl
