Eindejaarskaartje

Even overwoog ik als verklaring een dalende populariteit binnen de groep mensen op wier beste wensen ik sinds jaar en dag mag rekenen – misschien omdat ik zelf in gebreke was gebleven en de correspondenten ineens collectief hadden besloten dat het niet langer van één kant kon blijven komen? Een mogelijkheid die ik verwierp, want te hooi en te gras stuur ik wel degelijk goede wensen rond, al kom ik er meestal pas aan toe wanneer de kerstdagen alweer voorbij zijn. Het worden dan meer een soort nieuwjaarswensen eigenlijk, maar voor het idee maakt dat verder niet uit en het kaartenseizoen sukkelt door tot ten minste Driekoningen.

Het sturen van kerstkaarten is een traditie waarop het makkelijk afgeven is. Inderdaad, waarom zou je de moeite nemen om familieleden en goede vrienden die je toch al de hele tijd ziet (vaak nota bene met de feestdagen zelf) een seizoensgerelateerd plaatje toe te sturen met aan de binnenkant je naam en die van gezinsleden? Zo’n wezenloze geste heeft iets volstrekt overbodigs, om maar te zwijgen van het obligate kaartje aan buren, collega’s en zakelijke relaties. Het gaat juist om de mensen die je zelden tot nooit ziet – verre vrienden, een oude oom of tante, iemand die ooit dichtbij en belangrijk was – met wie je toch nog enig contact wilt houden. Het sturen van een eindejaarskaartje met goede wensen (en liefst een enkel persoonlijk woord erbij) is dan het laatste draadje waaraan de relatie nog bungelt. Vervalt de kerstkaart, dan bestaat ook de relatie niet meer.

Tot voor kort beoefenden vooral Amerikanen de half aardige, half irritante kunst van de jaarlijkse familie-update. In het kerstseizoen gingen ze er eens goed voor zitten om een jaaroverzicht te maken van de gezinswederwaardigheden, legden dat onder de kopieermachine, vouwden het in een ‘beste wensen’-kaart met rendiertafereel, deden er een gezinsfoto bij (allemaal uitbundig lachende personen) en stuurden dat rond naar al hun vrienden en kennissen. De ontvangers waren in één klap weer helemaal op de hoogte van het wel en wee dat de familie had meegemaakt. Weliswaar meer van het wel dan van het wee – rondzendberichten kenmerken zich nu eenmaal door vuurvaste monterheid en enthousiasme – maar het was toch leuk om de relatie weer even bevestigd te zien. Zij leven nog en wij bestaan nog voor hen, dus snel een kaartje teruggekrabbeld met althans een passabele foto erbij.

De traditie van de eindejaarsupdate per papieren kerstkaart is alweer enige tijd vervangen door de eindejaars-e-mail die op de een of andere manier toch minder geprononceerd is dan de papieren versie en er nooit helemaal in is gekomen als traditie. Dat komt natuurlijk doordat het makkelijker is om te e-mailen dan te schrijven. Je hoeft met een levensteken niet te wachten tot het seizoen je ertoe dwingt, je kunt het op elk willekeurig moment door het jaar heen doen, en dus gebeurt het helemaal niet.

Aan updatende, contactbevestigende e-mails bestaat überhaupt steeds minder behoefte, omdat iedereen die zijn partijtje meeblaast in het sociale verkeer natuurlijk allang op Facebook zit met 236 vrienden. Actuele vrienden, oude studiegenoten, exen, cafémaatjes, mensen met wie je op school hebt gezeten, met wie je zeilkampen of skivakanties hebt meegemaakt, elke schim uit een ver verleden beschikt voortdurend over de meest recente en gedetailleerde update van hoe het met je gaat en kan daar desgewenst op reageren (‘vind ik leuk!’). Bij zo’n totale vorm van ingeplugd zijn in sociale netwerken verliest het kerstkaartje elke betekenis. En zelfs al zou je ze om sentimentele redenen nog wél willen versturen, in de praktijk kennen mensen steeds minder elkaars postadres. Op den duur valt iemands woonadres onder opperste privacy, en dan is het helemaal afgelopen met de kerstkaarten.