Pas op je hart!
Voor beroepsluisteraars is het zo goed als onmogelijk om een monogame relatie met één uitverkoren band of artiest aan te gaan: elke week staan er namelijk wel weer een stuk of tien kandidaten onder het raam van de recensent te kwelen. Maar soms is de liefde zó groot dat er toch een korte doch heftige affaire ontstaat. Een mooi voorbeeld van zo’n coup de foudre was het album Picaresque van The Decemberists. Met name de track The Infanta was zó onweerstaanbaar dat mijn oren een paar weken lang niets anders meer wilden horen. De titel Picaresque – de genreaanduiding van de Britse, 18de-eeuwse schelmenroman – geeft precies aan wat de door zanger/gitarist Colin Meloy geschreven songs behelzen: Britse folk en literaire, historische teksten die Britser dan Brits worden gezongen.
Groot was de verbazing dan ook toen bleek dat The Decemberists een Amerikaanse band uit Portland, Oregon bleek te zijn. Na het briljante, maar ietwat topzware concept-album The Hazards of Love keert de band na vele jaren terug naar die Amerikaanse roots. The King is Dead werd zoveel mogelijk live opgenomen in een schuur van Pendarvia, een afgelegen boerderij in Oregon.
Hoewel de titel een knipoog is naar The Smiths’ The Queen is Dead, is dit folkrock/americana-album voornamelijk een monument dat werd opgetrokken op de muzikale fundamenten van R.E.M. Niet voor niets nodigde Meloy R.E.M.-gitarist Peter Buck uit om een aantal stukken met zijn unieke stijl te verrijken. Als het oeuvre van The Decemberists voor velen net iets te theatraal-intellectueel was, dan moet dit aardse The King is Dead de deuren openen naar een muzikaal landschap waarin je de aarde van Oregon bijna kunt ruiken. Dus pas op je hart, want The Decemberists is meer dan ook een band om verliefd op te worden.
