Einde wedstrijd
Toen ik maandagochtend om negen uur nog altijd geen inspiratie had voor dit stukje, deed ik uit pure wanhoop een greep naar de ochtendbladen. De Volkskrant meldde op pagina 19 dat ontbijtkoekkoning Han Peijnenburg op 86-jarige leeftijd was overleden. Wat dat met sport te maken heeft? Met de kreet ‘Happen naar Peijnenburg’ werd jarenlang reclame gemaakt door Rinus Michels. Of door iemand die hem nadeed, daar wil ik vanaf zijn – sommige imitatoren zetten nu eenmaal een betere Michels neer dan Michels zelf. Peijnenburg bleek echter al op 4 februari te zijn gestorven. Ouwe koek dus.
In het reguliere sportkatern van de krant bleef ik een minuut of vijf hangen boven de opmerkelijkste uitslag van het voorbije voetbalweekeinde. Vitesse had met 6-1 klop gekregen van Heracles en naar aanleiding daarvan zou je zeggen dat eigenaar Zjonny Zjordania nu wel een toontje lager zal zingen. Hoewel… Bij zijn aantreden had de pervers rijke Rus de lachers op zijn hand gekregen door te voorspellen dat de Arnhemmers binnen drie jaar kampioen zouden worden, maar strikt genomen kan dat nog steeds. Je hoeft immers alleen maar van clubs als Telstar, Emmen en Eindhoven te winnen om een periodetitel te pakken…
Het was half tien toen ik licht zwetend naar telegraaf.nl surfte. ‘Braamhaar mild over stomp’ las ik daar, en heel eventjes dacht ik: eindelijk aandacht voor gehandicaptensport! Maar het ging over de elleboogstoot die PSV’er Ola Toivonen had uitgedeeld aan Ajacied Jan Vertonghen. Daar had de ijskoude Ola bij nader inzien toch een rode kaart voor moeten krijgen, vond scheidsrechter Wout Braamhaar achteraf. Over het graaien van diezelfde Vertonghen in het scrotum van opponent Marcelo was de arbiter een stuk milder. Logisch, want Vertonghen speelde de bal.
Tien over tien. In het Algemeen Dagblad zag ik een prachtige foto van FC Twente-heethoofd Douglas die zijn neus in de oksel van spelleider Ruud Bossen drukt, nadat die hem een overigens volkomen verdiende rode kaart had gegeven. Douglas is ook de naam van een parfumerie en in dat verband was de foto hilarisch, maar met die constatering alleen zou het me ook niet lukken om deze pagina te vullen.
In Sp!ts – ik was nu echt ten einde raad – stuitte ik op het curieuze bericht dat Ashley Cole in de kleedkamer van Chelsea iemand met een luchtdrukpistool zou hebben beschoten. Uiteraard had ik daarover kunnen melden dat de club juist blij zou moeten zijn dat hun spelers met scherp schieten en vanzelfsprekend had ik de aloude kreet ‘Komt dat schot!’ van stal kunnen halen, maar dan zou ik deze pagina voor het Youp van ‘t Hek-tarief moeten maken en dat laat de financiële situatie van dit blad helaas niet toe.
En zo liep het tegen lunchtijd. Nog altijd had ik geen idee waar ik het over wilde hebben. Zoals ik ook nog altijd geen idee heb wat ik later wil worden, maar dit terzijde. De situatie overpeinzend bedacht ik dat ik de nieuwe hoofdredacteur dus misschien wel dankbaar moest zijn dat hij me uit mijn lijden wil verlossen. Recentelijk kreeg ik van hem te horen dat hij deze pagina toch het liefst door een ‘jong en fris’ iemand zou willen laten maken. Kijk, fris zou mij ook nog wel lukken, met een extra douchebeurt, maar jong krijg ik (49) natuurlijk met geen mogelijkheid voor elkaar. Ergo: het is einde wedstrijd. Dit was een stukje in blessuretijd.
Komende maandag lekker uitslapen.
Dit was de laatste sportcolumn van Michiel Blijboom.
