Uit het hart

Last of the Country Gentlemen

Sommige verhalen zijn te overdreven om waar te zijn, maar te mooi om als leugens in de vuilnisbak te gooien. Zo beweert Josh T. Pearson dat hij na het opnemen van The Last of the Country Gentlemen zes maanden lang in bed heeft gelegen: hij kon zich domweg niet meer bewegen. Een beetje gelogen zal het wel zijn, maar na het beluisteren van de zeven gitzwarte nummers begrijpen we een beetje wat hij bedoelt. In songs als Thou Art Doomed, Sweetheart I Ain’t Your Christ en Honeymoon’s Great: Wish You Were Her fileert hij een huwelijk dat niet meer dan twee maanden duurde. We kenden Pearson nog van Lift to Experience, een trio dat tien jaar geleden al na één album weer uiteenviel. Maar die enkeling,The Texas-Jerusalem Crossroads, werd alom bejubeld als een meesterwerk. Aan dat kortstondige hoogtepunt was ook weer veel narigheid voorafgegaan: Pearson, zoon van een evangelist van de Pinkstergemeente, had zijn geloof in God verloren en wist niet meer hoe hij verder moest zonder Zijn helpende hand.

Op Last of the Country Gentlemen, dat Pearson in drie dagen opnam, is een man aan het woord die zowel het geloof in de aardse als in de hemelse liefde heeft verloren. Een stem, een gitaar en af en toe een strijkkwartet of een piano – meer heeft de productie niet om het lijf. Pearson heeft lak aan rijmschema’s of maatindelingen en tokkelt en zingzegt wat zijn hart hem ingeeft – het is de boodschap die telt. En die is hartverscheurend.