Altijd een stap voor op de ander
Vóór aanvang van La Conqute krijgt de toeschouwer een wonderlijk tekstje voorgeschoteld. De makers laten weten dat de film weliswaar op echte gebeurtenissen ‘gebaseerd’ is, maar dat we niettemin met fictie te maken hebben. Het is zo’n zinnetje dat onwillekeurig doet denken aan de eufemismen die de producenten van seksfilms in de jaren zestig gebruikten. Daar begrepen goede verstaanders onmiddellijk dat ‘natuur’ een aanduiding voor ‘naakt’ was. De verzekering dat La Conqute fictief zou zijn, is ongetwijfeld om juridische redenen toegevoegd. De onderliggende boodschap luidt nu juist: zo is het allemaal écht gegaan.
Regisseur Xavier Durringer (die tot dusverre vooral tv-films maakte) heeft een boeiende reconstructie gemaakt van de politieke machtsstrijd die voorafging aan de Franse presidentsverkiezingen van 2007. De drie hoofdrolspelers op het politieke toneel zijn de zittende president Jacques Chirac en de twee mannen die zich stellig hebben voorgenomen hem in het Élysée op te volgen: Dominique de Villepin en Nicolas Sarkozy. Inmiddels weten we natuurlijk dat Sarkozy als winnaar uit de strijd kwam. Eerst door binnen zijn eigen partij (UMP) zijn rivaal De Villepin de pas af te snijden, en vervolgens door de verkiezingen te winnen ten koste van de socialistische Ségolène Royal. Maar vier jaar geleden waren de vooruitzichten voor Sarkozy nog helemaal niet zo rooskleurig. La Conqute (de verovering) toont hem als een opmerkelijk lenig politicus die het voornemen zijn rivalen ‘altijd één stap voor te blijven’ keer op keer weet waar te maken. Jacques Chirac wordt geportretteerd als een man die niet van zins is de macht uit handen te geven en zijn partijgenoten tegen elkaar uitspeelt. Dominique de Villepin komt naar voren als een huichelaar die voortdurend hoog opgeeft over zijn ‘vriendschap’ met Sarkozy en ondertussen alles uit de kast haalt om hem zwart te maken.
En Sarkozy? Die wordt zó zeer opgeslokt door het politieke bedrijf dat hij amper in de gaten heeft dat zijn huwelijk op de klippen loopt. Zijn vrouw begint een affaire met een ander en vertrekt in het heetst van de verkiezingsstrijd naar Jordanië. Sarkozy onderneemt pogingen haar terug te winnen, maar de makers laten netjes in het midden of hij dat doet uit liefde of uit politiek opportunisme.
La Conqute biedt een amusant kijkje in de politieke keuken en voegt zich daarmee in een reeks recente films als Il Divo (over Giulio Andreotti), W (over George W. Bush) en The Queen (over Tony Blair).
La Conqute bevat snedige conversaties, aardige oneliners (Sarkozy: “Politiek is een domme bezigheid die wordt uitgevoerd door slimme mensen”) en onbedoeld komische momenten. Prachtig is de scène waarin De Villepin en Sarkozy in aanwezigheid van een enorm leger journalisten, cameralieden en fotografen een bespreking houden. Aangekomen bij een deur blijven ze staan. Beiden willen hoffelijk overkomen door de ander voor te laten gaan – een ware patstelling. Beiden blijven hardnekkig uitnodigende gebaren maken om de ander in beweging te krijgen. Als de situatie gnant dreigt te worden, stapt De Villepin dan toch maar als eerste door de deur. Sarkozy wint. Het verhaal in een notendop.
La Conqute. Regie: Xavier Durringer. Vanaf 14 juli in de bioscoop.
