Zomercelibaat
Ik ben met zomerstop. Net als de rest van televisieland. De studio’s in de Amsterdamse Plantagebuurt en Westerpark zijn leeg. Een lethargisch briesje blaast door Hilversum. Sommigen van mijn PowNed-collega’s zijn uit pure verveling aan de slag gegaan bij de Kwik-Fit. Bert van der Veer masseert de voeten van Judith Osborn.
Na een seizoen knallen zijn daar ineens die gortdroge televisiemaanden, met een beetje geluk bevochtigd – dank Marc-Marie – door de tranen van deze of gene die gne achterlaat tussen het Zomergasten-decor. Pas in september gaan we weer. Hier was ik op voorbereid. Maar ho, ik had geen idee van die andere zomerstop.
Ik verkeerde voorheen met heren die heus om hun fitheid, maar niet om sportfestijnen maalden. Die in juli-augustus pingelden op een gitaar, hun zeilboot optuigden. Voor mij. Van de Tour de France had ik weleens gehoord. Net als van vrouwen die vergeefs in lingerie tussen hun man en de beeldbuis paraderen, om vervolgens avond na avond eenzaam in bed te slijten, Mart Smeets en zijn Avondetappe vervloekend. Om die verhalen moest ik smakelijk lachen. Ik deed ze af als clichés, folklore, ouwe doos.
En nu – o karma – ben ik het cliché geworden. Ik heb tegenwoordig een sportverslaafde man, en geen jarretel die daar wat aan doet. En net als wanneer je een roze auto hebt gekocht, zijn ze ineens overal, zulke mannen. Word ik in het café meewarig aangekeken als ik het gesprek op iets anders probeer te brengen dan de val van Johnny Hoogerland. Rode lippenstift ten spijt.
Sport is voor veel mannen een emotie-uitlaatklep. Ik weet het. Een geleider van teleurstelling, angst, euforie en verdriet. Mooi ende goed. Maar blijkbaar wordt er ook een stuk seksualiteit ingepikt. Volgens oud-wielrenner Peter Winnen heeft fietsen met lust te maken, voldoet het in de behoefte aan trage seks. Ook voor wie ernaar kijkt. Potjandrie.
Je zou denken dat het post-Tour beter is. Maar nee, er bestaat zoiets als Tour-rouw. Een zwart en wederom seksloos gat waar de heren in vallen. Gelukkig, zeggen ze, komt de Vuelta er bijna aan! Brrr. Ik zie nu al op tegen de horrorzomer van 2012. EK én Tour én Olympische Spelen. Dat zou niet moeten mogen.
Ik heb me gewend tot onthoudingsmanifesten als Niemand hoeft genaaid te worden van feministe Barbara Lipschutz en Spoedcursus Verlichting van ex-Loïs Lane-rocker Tijn Touber, die veertien jaar het celibaat aanhing. Ik luister naar het wacht-met-seks-profeteren van Lady Gaga. Ik denk aan Arie Boomsma, die als vrijgezel al maanden zonder doet. Ik hoopte gegrepen te worden door het ascetische, het krachtige, het nobele dat toch ook wel aan onthouding hangt. Het werkt niet. Ik heb aanraking nodig. Al is het maar mijn kleine teen. Misschien dat ik Bert maar even bel.
