Kinderen luisteren niet meer. Ouders ook niet
We staan op de pont. Het jongetje drukt op een knopje waarboven ‘INFO’ staat, het is zo’n knopje waarmee je een bestuurder oproept zodat je een vraag kunt stellen.
Er komt een belletje uit. Tring! Het jongetje vindt dat een leuk belletje en drukt nog eens.
“Niet meer doen hoor,” zegt zijn moeder, want ze hebben de bestuurder natuurlijk helemaal niet nodig.
Hij doet het nog eens.
Triiiimgggg!
Dan probeert ze het streng, of vooral harder: “Niet meer doen hoor!”
Die ‘hoor’ erachter klinkt grappig, alsof zij weet en iedereen eromheen ook dat het jongetje niet gaat luisteren. Of: hij luistert niet omdat de boodschap van zijn moeder zo weinig urgent klinkt door de toevoeging van ‘hoor’.
Het knulletje drukt nog eens: triiiimgggg!
En nog eens en nog eens. De moeder lacht naar me. Ze bedoelt denk ik: ‘Je weet toch hoe lastig het is als ze niet luisteren!’ Ik glimlach terug: ‘Ja ik weet hoe lastig dat is.’
Het is een goed uitziende vrouw, midden dertig, met een grote bos krullen en hippe schoenen. Ze ziet eruit alsof zij thuis de broek aanheeft, of een leidinggevende functie op een kantoor heeft. Ze ziet eruit kortom, alsof ze goed de baas kan spelen, behalve tegenover haar zoontje van een jaar of vier.
Het knopje vindt hij erg leuk.
Nog een keer. Triiiimgggg!
En nog twintig keer, waartussen zijn moeder af en toe probeert ‘Niet doen hoor.’ Niemand luistert meer naar haar.
“Nou, niet zo onaahaardig tegen me doen, Juul…,” probeert ze ten slotte.
Letterlijk deze zin. Het klinkt als: ‘Het kan me eigenlijk niks schelen dat je al dertig keer op dat knopje hebt gedrukt maar wel dat ik nu voor lul sta tegenover de mensen hier om ons heen die dit kunnen volgen’.
Juul vindt het helemaal niet erg dat zijn moeder voor lul staat.
Triiiimgggg!
Dan gaat haar telefoon. Dankbaar neemt ze op en begint vrolijk een gesprek, haar zoontje en zijn knopjesgedruk vergeet ze onmiddellijk. Het jongetje tringt rustig door, ze zijn blij dat ze van elkaar af zijn.
Waarom is het zo moeilijk voor moderne ouders om ‘Niet doen!’ te zeggen of ‘Stop!’ en het ook te ménen? Zegmaar zonder ‘hoor’ erachter of zonder de toevoeging ‘niet zo onaahaardig doen tegen je moeder alsjeblieft?’ En waarom luisteren kinderen van nu niet?
Dit schreef ik terwijl ik in de speeltuin zat op een bankje. Mijn zoontje vertelde iets over het klimrek. Het was een lang verhaal. Bij lange verhalen van hem haak ik meestal af, omdat ze zo ontzettend lang duren en ik ondertussen altijd iets anders aan het doen ben, zoals werken of een boodschappenlijstje maken, of met een vriendin bellen of in belangrijke grotemensen-gedachten verzonken zijn.
Nu ook, want ik wilde graag dit verhaaltje opschrijven. Het is precies om die reden dat ik geregeld van mijn kinderen te horen krijg: ‘Dus mam, wat zei ik nèt? Je luisterde niet hè?!’
Het is, ben ik bang, iets wederzijds.
