Mijn boek niet!
Schrijvers zijn tegenwoordig ook verkopers, artiesten die overal opdraven om hun waar aan de man te brengen. Maar niet iedere auteur leent zich voor dit soort marketing.
"We moeten wat doen, Frans," sprak mijn uitgever, niet eens onaardig. Ik had haar aan de lijn voor iets administratiefs toen ze begon over de verkoop van mijn boek, Bountymeisje, dat enkele weken na verschijning wel een impuls kon gebruiken.
Wat viel er te ondernemen? dacht ik nog, en alsof de uitgever mijn gedachten raadde, kwam ze meteen met een idee. Of ik niet wilde signeren op een zaterdagmiddag in een boekhandel? Ze kende Daan van der Valk van De Vries in Haarlem, en die kon misschien wat organiseren. Ik aarzelde en huiverde bij de herinnering aan die ene keer bij een ander boek van me, dat ik urenlang achter in een Primera-winkel te Dronten aan een tafeltje had gezeten, omringd door stapels boeken, zonder dat er ook maar iemand belangstelling toonde. Bij aanvang had de eigenaresse me een kopje thee gegeven, maar daar moest ik het de rest van die bloedwarme middag mee doen. Zelfs zij leek zich op den duur niet meer bewust van mijn bestaan. Pas toen ze op het punt stond de zaak te sluiten, merkte ze me weer op en stamelde ze allerlei smoesjes om de gebrekkige belangstelling te verklaren.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
