John Guidetti is een kleuter op noppen. Nou en?
Je kan veel van John Guidetti zeggen, maar een leugenaar is hij niet. Vier jaar geleden zong hij tijdens zijn afscheid van de Kuip I’m Feyenoord till I die, en donderdag was hij precies dát in de ArenA, eeuwig Feyenoorder in welk shirt hij ook draagt, dus ook in dat van Celta de Vigo. Noem hem aanstellerig en hysterisch, een kleuter op noppen — want profvoetballers horen de club waar ze toevallig door dealtjes van zaakwaarnemers zijn beland fantastic te vinden, om na een nieuwe hocuspocus-transfer zijn volgende club in een ander land ook weer op te hemelen als de leukste club op aarde, enzovoorts, net zo lang tot ze binnen zijn en met een lange neus terugdenken aan alle kletskoek die ze in hun loopbaan hebben verkondigd.
Zo niet Guidetti. Bij hem geen lauwe prefab-tekstjes. De Zweed vierde zijn overigens prachtige goal tegen Ajax als de Feyenoordsupporter die hij is, en altijd zal blijven. Met zijn vlezige handjes aan zijn oren glorieerde hij in zijn fittie met de F-Side van het strafschopgebied van 020 tot de middenlijn, de striemende fluitsalvo’s inhalerend als marihuana. Rustig nou maar, gebaarde de ideale schoonzoon Lasse Schöne en zelfs de scheidsrechter leek hem een reprimande te geven: voetballers horen het publiek niet te provoceren.
Het was ook ongepast. Toch wel amusant dat Guidetti zijn ongepaste zelf was en hij het Italiaanse deel in zijn DNA de vrije loop liet, kom maar op stelletje hondenlullen, leve Feyenoord I. Drie opgestoken vingers en de Ajaxhooligans wisten precies waar hij op doelde, op die januaridag in 2012 toen hij een hattrick scoorde tegen de club die hij in het gelukkigste sportjaar van zijn leven als goed Feyenoorder had gehaat.
Emotioneel en brutaal, een mafkees. Dat iemand zich als voormalige Manchester Cityhuurling zó kan laten gaan op basis van één seizoen in Rotterdam dat ook nog eens vijf jaar achter ons ligt: saai is anders.
Donderdag had hij zo de pest in over de 3-2-nederlaag dat hij helemaal vergat naar de Spaanse supporters te lopen en een begeleider hem de kant van het uitvak op moest duwen. Het liefste was hij, impulsief als een kleuter, met al zijn opgestoken vingers in de catacomben verdwenen om daar nog wat prullenbakken omver te schoppen.
De man is nog altijd pas 24. Best mogelijk dat we hem nog eens terugzien, in een Feyenoordshirt mag je aannemen. De Kuip zal kolken en hij zal de dwaas zijn, de joker, heetgebakerd en vol vuur. En ook de velen die hem beschouwen als een mispunt zullen dat stiekem leuk vinden.
