Politieagenten zijn de beschonken ooms van social media
class="p1">“Jullie zijn de meest verrotte wijven die ik ooit heb gezien,” schreeuwde een politieagent mij en mijn handlanger na. In het holst van de nacht maar midden op een verlicht Spui waren we in de kraag gevat, twee negentienjarige provincietrutjes die voor de prijs van een sixpack een nieuwe fiets op de kop hadden willen tikken.
“Heeft hij deze aan jou verkocht?” vroeg de toen nog vrij milde bromsnor vlak nadat hij met zijn mountainbike uit het niets was opgedoemd. Hij keek eerst naar de junk die mij kort ervoor had aangesproken, toen naar de fiets in mijn hand en toen naar mij. “Ja” zei ik. De junk schold me uit. Terwijl de agent mijn gegevens opschreef staarde ik naar de grond, lachend om mijn ongemak, beschonkenheid en onvermogen om een loopje met de waarheid te nemen. Toen de man me hoorde snuiven moet er bij hem iets geknapt zijn.
Waren we in de huidige tijd, gezien onze mate van verrotheid, met een foto op zijn twitterprofiel beland? Neuzen schuldbewust naar The American Book Center gericht, handen op onze ruggen. ‘Mensen denken altijd dat fietsen worden geheeld door verslaafden en veelplegers, maar dat is dus niet zo,’ had de korzelige agent dan als verklaring gegeven. ‘Moet je deze domme studentes eens zien.’ Brave burgers hadden zich kunnen verlekkeren aan de silhouetten van die twee atypische boefjes. De wereld was weer een stukje veiliger geworden.
De Rotterdamse politie zette deze week een foto van drie minderjarige verdachten van fietsendiefstal op Twitter. Tien, twaalf en zestien jaar oud, met hun ruggen naar de camera en opgesteld voor een witte muur. Ook een wijkagent uit het Scheepsvaartkwartier tweette een foto van een verdachte. Twee politiemensen duwden de man na een poging tot beroving voorover op de motorkap van hun auto, een derde maakte het kiekje. Vervolgens krabbelde iemand met Paint een zwart wolkje over zijn ogen, waar hij overigens nauwelijks minder herkenbaar van werd.
Like voor een rotte tomaat, comment voor een paardenvijg. Onze sensatiezucht was weer even lekker over het bolle buikje geaaid en verder waren we er met zijn allen helemaal niets mee opgeschoten, al meende een woordvoerder van de Rotterdamse politie achteraf dat er bewust meer foto’s worden gedeeld om de organisatie ‘communicatiever’ te maken. Dat schandpalen hè, hadden we dat meer dan anderhalve eeuw geleden niet met een prima reden afgeschaft? Enfin, hier hebben jullie nóg een rug van zo’n triomfantelijke lul: ‘Twee keer ******homo’s naar ons schreeuwen op de Kruiskade. Moet je onderweg naar bureau niet gaan huilen.’
Toegegeven, een enkele keer is het juist een waar genot dat de politie geen social media-protocol lijkt te hebben. Neem bijvoorbeeld @wijkagent_erik uit Zoelen, Gelderland. Hij neemt eens een kijkje bij de voorbereidingen van het plaatselijke fruitcorso (zevende geworden), drinkt een kopje koffie met de appelplukkers uit de buurt (‘Coffee met de Cop’), benadrukt het belang van de juiste visvergunning (‘deze visvrienden hadden alles op orde’), en ja, ook hij deelt foto’s. Van wijkagent Frank bijvoorbeeld, die in een mistig weiland over een schaap staat gebogen. ‘Samen met wijkagent Frank dit schaap weer even op de pootjes gezet. Schaap maakt het goed.’ Soms is de fotopopo je allerbeste vriend.
