Alhoewel ik thuis op de bank, met bubbels en bonbons binnen handbereik, geen enkele koninklijke bruiloft oversla en gek ben op protocol en rituelen – laat ze maar werken voor hun centen – zou ik het absoluut niet in mijn hoofd halen om dagenlang voor het hek te wachten tot ik ze in real life kon zien voorbijrijden. Geen enkel begrip voor de Johan Vlemmix-achtingen, zeg maar. Mijn vader had daar een mooi woord voor: “Dat zijn nou ónderdanen…”

Inderdaad wordt het woord ‘onderdanig’ nooit treffender geïllustreerd dan door die malloten met hoedjes en vlaggetjes. En die waren er in overvloed zaterdag in Windsor. Sommigen zaten er al vier dagen en nachten om maar verzekerd te zijn van een mooi plekje. In vlaggen gedrapeerd, met boa’s omhangen en zelfs met oranje opblaaskronen getooid, want er waren ook Nederlanders bij die het Huis Oranje moeiteloos een dagje inwisselden voor het Huis Windsor.

Ze zullen best een fijne dag hebben gehad; het weer was prachtig, de locatie dito en qua pomp and circumstance zat het ook wel oké, want dat kunnen die Britten wel. Als er iets is dat je aan bijna vijfhonderd jaar empire overhoudt, is het dat wel.

Uniformen, paarden, vaandels, herauten – alles glansde en schitterde in het zonlicht; de lucht was blauwer dan blauw, het gras groener dan groen en het zachtgele steen van Windsor Castle fotogeniek as ever. De term sprookjeshuwelijk – die natuurlijk sprookjesbrúiloft zou moeten zijn, maar goed – was dan ook niet van de lucht. Maar was het dat wel?

Als je de Britse zondagsbladen en andere media mag geloven, zeker. De jurk, de gasten, de muziek, de bloemen…alles was exquisite, lovely, amazing en wonderful. Ik vond het wel aardig, maar eigenlijk best ook een beetje saai.

Neem de jurk. Oké, dat het geen kitscherig gedrocht à la Diana zou zijn, was te verwachten; we zitten niet meer in de jaren tachtig. Meghans jurk van Givenchy was op zijn best stijlvol te noemen en ongetwijfeld peperduur, maar eigenlijk ook wel heel erg simpel voor zo’n koninklijk festijn. En dan kan het wel zijn dat er bloemen uit de hele Gemenebest in de sluier gekantklost waren – je zag het er niet aan af…

Ook van het bruidsboeket zullen de harten niet sneller zijn gaan kloppen, dat was meer toegesneden op het formaat van de minuscule bloemenmeisjes. Erg klein. De bruidegom zag er prettig uit in zijn geliefde Blues and Royals-uniform, al heeft hij kleurrijkere om uit te kiezen. Gelukkig had hij zijn baard niet afgeschoren, want de combi uniform/baard oogt altijd prettig.

Dan de gasten. De hele week was er druk gespeculeerd over de komst van vader Thomas Markle, die een faux pas had begaan met paparazzi. Het schijnt dat de goede man zich zo schaamde, dat hij het van de weeromstuit aan zijn hart kreeg. Hij kwam dus níet.

“En de vader van Harry is er ook al niet,” zei een Engelse vriend sarcastisch, want de affaire rond James Hewitt zijn ze daar nooit helemaal vergeten.

Staatshoofden en koningen waren ook niet uitgenodigd; aangezien Harry zesde is in de lijn van de troonopvolging, was dat niet noodzakelijk. Dus geen Willem-Alexander en Maxima, maar wel zanger James Blunt, onder wie Harry in het leger heeft gediend en tegen wie hij toen dus ‘Sir’ moest zeggen; Oprah Winfrey, die door de BBC opvallend weinig in beeld werd gebracht; Joss Stone; Serena Williams; Elton John.

De verrukkelijke Idris Elba was er ook en natuurlijk de Beckhammetjes. Victoria zag er beeldschoon uit in het marineblauw met torenhoge rode hakken, maar haar resting bitch face had ze ook voor deze gelegenheid niet af kunnen leggen. Nou ja, je wordt natuurlijk ook niet vrolijk van vijf rozijnen en een stengel bleekselderij per dag.

Gelukkig was er nog Meghans moeder met haar dreadlocks en neuspiercing; alleen jammer en ook wel een beetje raar en zielig, dat ze zo in haar eentje zat en men haar niet voor de plechtigheid aan een leuke meneer hadden gekoppeld. Idris bijvoorbeeld…

En verder honderden zeer Britse meisjes en dames in pasteltinten en bloemetjesjurken (dresscode: daydress and hat, wat inhoudt dat een jurk minstens tot de knie valt, met mouwtjes of iets eroverheen) en heren in lounge of morning dress (een jas met lange panden, een vest en eventueel een hoge hoed). De heren gingen vrijwel allemaal blootshoofds gelukkig, maar qua dameshoedjes was het weer gekkigheid troef.

Bij dit soort gelegenheden is het altijd weer opvallend hoe weinig vrouwen een hoed weten te drágen. Of hij staat te scheef, te recht, teveel naar voren of naar achteren of – doodzonde nummer 1 in hoedenland! – op loshangend haar. Ziet er niet uit. De meeste jongere vrouwen kozen ook ditmaal voor een Philip Treacy-modelletje, zo’n wiebelend verengeval op een diadeem, dat zo uit de feestwinkel lijkt te komen. Nee, dan Camilla met haar roze verenhoed: hulde! Zo moet het: draag een hoed, maar doe het goed!

Voor de dienst was de Amerikaanse bisschop Michael Curry ingevlogen, die weliswaar een gepassioneerde, maar ook wel heel lange preek hield. Met veel armgebaren en veelbetekenende blikken, zodat ik eigenlijk verwachtte dat hij al radslagen makend over het middenpad de kerk door zou gaan, maar ja, het waren The Blues Brothers niet…

Het gospelkoor was tamelijk braaf en Sheku Kanneh-Mason cello speelde mooi op de cello, maar ik kon toch de gedachte niet onderdrukken dat hij voornamelijk was uitgenodigd omdat het een zwarte jongen uit Notting Hill was.

De tekst loopt hieronder door. 

Het was een aspect dat ons wel heel erg werd opgedrongen: Meghan is zwart, feministe en begaan met minderbedeelden. Dat ze inmiddels al lang niet meer zo op haar moeder lijkt als toen ze twaalf was, werd alleszins verzwegen en die liefdadigheid, tja, dat is gewoon je werkje als je prinses bent. En feministe? Ach…

Kortom, het was allemaal tot op de vierkante inch uitgerekend en voorbereid, het was allemaal smaakvol en netjes, maar laten we eerlijk zijn: het was ook best wel sáái. Meghan, Harry, William en Kate worden in de Britse pers dan wel hoopvol de Fab Four genoemd, maar ik zie vooral een stel jong(achtig)e mensen, die nog steeds in een enorm, obsoleet keurslijf van protocol en familietradities worden geperst en heel erg krampachtig doen alsof ze zelf een jonge, hippe stem in het kapittel hebben. Which they don’t.

Nou leent zo’n kerkelijke inzegening zich natuurlijk ook niet voor malligheden en ongetwijfeld zullen bruidspaar en gasten op het aansluitende feest de haren hebben kunnen losgooien en hun schoenen kunnen uittrappen, maar juist die veel protocolairdere voorgaande huwelijken van Charles en Diana, Charles en Camilla en William en Kate, waren voor de kijker veel spectaculairder.

Geen drommen bleke dunne Engelse meisjes in hun goeie goed, maar koningen en koninginnen in volle en soms uitermate exotische regalia.

Daar doen we het voor! Maar daarvoor zullen we moeten wachten tot het huwelijk van prins George, ben ik bang. En dat duurt hopelijk voor hem nog wel even.

En toen kwamen ze naar buiten, gaven ze elkaar een kus, sjeesden een rondje in hun koets en was het voorbij. Voor het feest was ik helaas niet uitgenodigd.