De Tour heeft eerbied en waardigheid nodig
De Tour de France heeft Frankrijk jaarlijks drie weken volledig in haar greep. Tourkenner en journalist Jeroen Wielaert reist de renners drie weken lang achterna en vertelt u in zijn Tourkronieken het verhaal achter de Ronde.
Hij stopte graag voor een handtekening, Sylvain Chavanel. Na het tekenen op het startpodium aan de Place de la Libération in Saint-Paul Trois-Châteaux was hij tussen de glimmende hekken door Le Courreau opgefietst, een lange straat met een rij oude Platanen en verweerde Provençaalse gevels.
Als een Franse routinier past Chavanel wel in dat beeld. Hij is 39 jaar, een geliefde aanvaller. Elke etappe van deze Tour zijn er borden langs de weg te zien met de tekst Merci Sylvain. Hij is nimmer in grote affaires betrokken geraakt. Van zo’n renner wil je een handtekening, als Franse fan. Hij is un heros sympa, een sympathieke held.
Luistert u liever de hele kroniek? Jeroen spreekt iedere aflevering in. De tekst loopt zelf hieronder door.
Ik draaide me om en zag de lijfwacht van Chris Froome aan komen fietsen, gevolgd door Froome zelf. Op de Place de la Libération kreeg hij de gebruikelijke koude douche van gefluit over zich heen.
Op weg naar mijn auto zag ik bij de ploegbussen Michael Rasmussen lopen, schriele Deen in donkergrijze jeans. Ik weet zeker dat hij veel meer verbodens heeft geslikt dan Chris Froome. Niemand die hem herkende en hem uitfloot. Het is alweer zo lang geleden, 2007, toen Rasmussen in de gele trui met het woord Rabobank erop uit de Tour werd gezet, een paar dagen voor de gedroomde triomf in Parijs.
Bij het aanrijden van de start ging de discussie op de radio over het geweld dat Froome was aangedaan op de Alpe d’Huez, en hoe dit voortaan te voorkomen. Aan de studiotafel werd geopperd dat de wielersport zijn populariteit deels dankt aan de nabijheid en de aanraakbaarheid van de deelnemers en dat het gratis toegang heeft. Overwogen werd dat het onmogelijk is om een hele berg vol te zetten met hekken.
Ik dacht aan voetbalstadions met lieden die eerst een ticket hebben gekocht en daarna hun lusten botvieren als vandaal.
Het cyclisme kan zich al enige decennia verheugen in de belangstelling van de intelligentsia, maar het blijft volks straattheater waar je niet van iedereen langs de weg de hoogste mate van verfijning kunt verwachten.
Ik reed de route op naar Mende, zag de mensen langs de kant. Het was anders dan het schavot van de Alpe d’Huez. De weg ging eerst langs de geweldige kloven en wateren van de Ardêche en daarna door de weerbarstige ruigte van de Cevennen. Het was vakantie en zonnig en in internationaal gemengd collectief met een forse hoeveelheid Nederlanders en Belgen stonden ook veel Fransen klaar om te joelen en te juichen, te klappen en te dansen en de sprinkhanen snaterden mee.
Er stond een auto langs de kant met een doek met de tekst: Hier is de zomer.
Euforisch was het, zorgeloos en blij. Natuurlijk hing er ook een bord met het rijm Sky dehors pour que le Tour vive encore, zoets als Sky eruit, zodat de Tour weer levendig fluit.
Van de Franse publieksfavoriet Romain Bardet had ik in L’Équipe een passende observatie gelezen. Hij zei: “Het fietsen is zeker de sport waar de renners het meest toegankelijk zijn. Er moet voor worden gezorgd dat het zo blijft, het aan te moedigen, zonder dat het gaat ontaarden. Het is onaanvaardbaar dat bepaalde geïsoleerde gedragingen de sportieve strijd verstoren. Het gaat om eerbied en waardigheid, zodat de Tour een feest blijft.”
Aan de finish op het vliegveld van Mende heb ik de belaging van Tom Dumoulin meegemaakt. Het waren geen opdringerige fans, maar nieuwsgierige journalisten uit allerlei landen. Het gaf aan hoeveel positieve aandacht de Nederlander trekt. De top-3 van het klassement was gefinisht als 30, 31, 32 – Froome, Dumoulin, Thomas.
Dumoulin nam ruim de tijd voor de pers, in grote toegankelijkheid en openheid. Hoe het met hem ging?
Hij zei dat hij niet beter zou worden en hoopte dat het met de concurrentie snel slechter zal gaan. In eerbied en waardigheid moeten ze elkaar nog een week stevig te lijf. Daar zijn geen imbecielen van langs de weg voor nodig.
Lees en luister hier alle Tourkronieken van Jeroen Wielaert.
