De losse zeden van de Zweden
De Zweedse Academie wilde G.H.B. als bemiddelaar inschakelen bij hun #MeToo-affaire, maar hij bedankte voor de eer. Wel opende hij in Stockholm de Cornelisdagen, gewijd aan Cornelis Vreeswijk, geliefd bij de Zweedse vrouwen omdat hij nog een échte man was.
De berichten over mijn dood zijn schromelijk overdreven. Menig Hollands oudje dolf deze zomer het onderspit tegen de koperen ploert, maar uw favoriete octogenarius is springlevend. Sinds ik in de helse jungle van Papoea-Nieuw-Guinea vocht voor vorstin en vaderland, waarde lezer, lach ik minzaam wanneer het kwik boven de dertig graden stijgt in de polder en er een welhaast apocalyptische paniek uitbreekt, vergelijkbaar met de totale hysterie en chaos waarin ons land wordt gestort zodra de eerste herfstblaadjes op de spoorrails dwarrelen.
Het is dus pertinent onwaar dat ik bezweek aan legionella, salmonella, E. coli en tropenkolder, zoals een van mijn talrijke vijanden vilein beweerde tijdens de vernissage van Patty Harpenau in kunstenaarssociëteit Arti. Nog abjecter en infamanter was zijn leugen dat deze kroniek nu bij elkaar wordt gekrabbeld door een zogeheten spookschrijver omdat ik immers dood zou zijn. Ach, dat zou u meteen merken aan het beklagenswaardige taalgebruik van zo’n dilettant, die vermoedelijk ‘dilletant’ zou schrijven.
Zoals ik u in de vorige aflevering van mijn kroniek reeds kond deed, verpoosde ik een deel van deze ingebeelde aestas horribilis, deze horreurzomer, in Tel Aviv en in Zweden. De Israëlieten kennen geen hitteplan en verdienen het geliefde pitabroodje in het zweet huns aanschijns. Veertig graden vindt men daar een jofele temperatuur die zich bij uitstek leent om, na het gedane labeur, de hora te dansen.
Het hele artikel leest u op Blendle.
Bent u geïnteresseerd in meer artikelen van HP/De Tijd? Lees ze hier in onze gloednieuwe app.
