De revelatie van het Film Festival: een pianospelende gabber
Op het Nederlandse Film Festival in Utrecht zijn maandag de Talent Awards en de Filmfonds Wildcards uitgereikt, beide bedoeld voor de erkenning en stimulering van beginnend Nederlands filmtalent. Tim Bary, een 27-jarige filmmaker uit Amsterdam, viel dubbel in de prijzen met zijn documentaire Wognum. Negen maanden lang volgde Bary Matthijs Wognum, een 42-jarige gabber die in de ruigheid van de gabberscene een onverwachte passie blijkt te hebben voor modeltreinen en pianomuziek.
Hoe komt een Amsterdamse filmmaker in contact met een gabber die tegen de regels in gaat? Bary: “Ik was geïntrigeerd door de gabberscene. De manier waarop zij eruitzien, de grote hardcore feesten: heel fascinerend. Ik kende die wereld helemaal niet dus ik dacht: lets go, daar gaan we induiken.” Met de tegendraadse Matthijs lijkt hij de jackpot te hebben gevonden: een gouden ticket voor iedere filmmaker. Hoe ontdekte Bary Matthijs? “Via Facebook. Ik had heel veel gabbers een berichtje gestuurd. Een soort oproepje waarin stond dat ik op zoek was naar iemand met een goed verhaal en de openheid om mee te werken aan mijn project. Matthijs was één van de tien gabbers die iets terug stuurde. Toen ik zijn Facebookprofiel bekeek, zag ik meteen: this is the man. Een fascinatie voor treintjes en een verborgen liefde voor de piano: dat associeer je toch niet met het gabberleven? De volgende dag ben ik langsgegaan om hem te ontmoeten. De twee werelden (hardcore vs. piano) sprongen direct in het oog, maar hoe breng je zoiets in godsnaam in beeld?”
Een fascinatie voor treintjes en een verborgen liefde voor de piano: dat associeer je toch niet met het gabberleven?
Eén verhaal fascineerde Bary het meest. “Matthijs vertelde mij dat hij naar het Concertgebouw ging in zijn Aussie (de beruchte Australian Print Jacks waar menig gabber de show mee steelt) en toen niet naar binnen mocht, omdat hij geen stropdas droeg. Uiteindelijk mocht hij toch blijven en na het concert corrigeerde hij zelfs iemand op de gang die een onjuiste opmerking maakte over de muziek van Chopin. Daardoor dacht ik: wij gaan die mensen in het Concertgebouw eens laten zien wat jij kan. Zo is de eindscène tot stand gekomen waarin Matthijs, in zijn Aussie, een pianoconcert geeft in het Concertgebouw: zijn grote droom.”
Toch wel herrie, die gabberfeesten
Tim en Matthijs zijn op het eerste gezicht onwaarschijnlijke vrienden. Hoe goed leer je elkaar kennen tijdens negen maanden filmen? “De klik was oprecht, ondanks onze verschillen. Hij had vertrouwen in mij en in de film en liet me helemaal toe in zijn leven.” Hoe vond Matthijs het om zijn eigen leven op film te zien? “Ja dat vond hij wel confronterend. Niemand wil zijn privéleven in zo’n mate delen met de buitenwereld. Al zijn problemen zijn zichtbaar en ik denk niet dat hij daar op zat te wachten. Maar hij vond de film wel heel mooi hoor!” Het project had dus geen negatieve gevolgen voor hun vriendschap? “Zeker niet. Hij heeft gisteren zelfs nog meegegeten met mijn vrienden en mijn ouders.” En is Bary na de film nog weleens te vinden op gabberfeesten? “Nou, dat ga ik dus niet meer doen. Ik heb acht van die feestjes meegepakt en dat vond ik meer dan genoeg. Ik vond het toch wel herrie daar.”
Een film maken is één ding. Er voor worden erkend op het Nederlands Film Festival is iets anders. Wat betekent het voor Bary om dit soort prijzen te winnen? “Een droom die uitkomt. Nu kan ik echt beginnen als filmmaker (zijn prijzengeld bedraagt €5000,- voor de NFF Talent Award en €50.000,- voor de Filmfonds wildcard). Ik heb wel wat plannetjes, maar ik ga me niet haasten. De komende tijd ga ik goed om me heen kijken.” En misschien nog wat Facebookberichtjes rondsturen? “Haha, ja wellicht.”
De Andre Hazes uit Senegal
27 is relatief jong voor een filmmaker. Wie is volgens Bary de beste van zijn generatie? “De documentaire van Morgan Knibbe, Those Who Feel the Fire Burning. Hij is 29 jaar. Daar was ik zo door gefascineerd. Ik weet niet of ik hem ‘de beste’ zou noemen -er zijn er zo veel-, maar zijn manier van vertellen heeft mij zeker geïnspireerd.” Enige ambities om de Nederlandse Michael Moore te worden? “Nee ik zal niet zo snel een protestfilm maken. Mijn passie ligt echt bij het vertellen van persoonlijke verhalen. Laatst sprak ik bijvoorbeeld een hele interessante man aan in de bar. Hij stond in een soort Afrikaanse Jurk en bleek een soort Andre Hazes uit Senegal. Hij heeft heel veel albums gemaakt en ook op North Sea Jazz gestaan. Zo iemand vind ik dan meteen heel interessant, maar ik weet nog niet zeker of ik er een film over kan maken.”
Wie Wognum zelf wil zien moet helaas nog even wachten. “Vanavond is de première op het Film Festival, maar die is uitverkocht. Ik hoop natuurlijk dat hij in bioscopen of op televisie verschijnt. Er spelen wel wat dingen, maar niks is nog rond. Ik kan daar dus helaas niet zo veel over zeggen, maar hou het nieuws over mijn film vooral in de gaten!” Wie weet ontdekt Bary in de tussentijd een nieuwe muze voor zijn volgende film.
