Hesjes in Amsterdam: “Kom op! Een enkel rondje haalt niets uit!”
“Nederlanders zijn makke lammetjes. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar Rutte is een vuile boef. Ik zeg dat al jaren, maar gelukkig kan ik mij nu eindelijk bij een beweging aansluiten,” vertelt een man, gehuld in een geel hesje. Hij is een van de -ongeveer- honderd demonstranten die zich verzamelde bij de Stopera in Amsterdam.
Een aantal gele hesjes wordt vooraf preventief gefouilleerd door de politie, die massaal uitgerukt is. Een omstander: “Zij hadden een gezicht dat niet werd aangestaan.” Uiteindelijk zijn er drie aanhoudingen verricht, voor het in het bezit hebben van een fakkel, vuurwerk en messen en voor het beledigen van een agent.
Het eerste protestrondje -om het stadhuis – van de Gele Hesjes NL, wordt ingeluid met hun zelfgekozen lijflied: ’Vijftien miljoen mensen,’, u weet wel, “op dat hele kleine stukje aarde”. Het geluid van de meegebrachte stereo en het meezingen van de demonstranten, lost al snel grotendeels op in de harde wind, waardoor velen hun stemmen al snel sparen. De wandeling over het Waterlooplein verloopt in optocht. De demonstranten, soms een roos ter hand, zetten zich gemoedelijk voort.
Aangekomen bij het vertrekpunt – wat tevens het eindpunt blijkt – staat de stoet wat ongemakkelijk stil, wachtend. Het lijkt onduidelijk waarop, tot een geel hesje het woord neemt: ze laat weten dat er slechts één rondje gelopen zal worden; dit in samenspraak met de gemeente. “Bedankt voor uw komst, trek nu uw gele jasje uit en geniet nog van de zaterdag”. Hier steekt een felle(re) demonstrant een stokje voor: “Kom op! Een enkel rondje haalt niets uit!” En daar gaan ze, voor een tweede ronde rondom het stadhuis.
Tijdens de wandeling vertellen twee protesterende dames dat zij zich zorgen maken om Nederland “Vooral over de zorg, belachelijk dat ziekenhuizen worden gesloten, terwijl banken wel worden gered door de overheid.” ‘Ja,” vult haar gezelschap aan, “de rijken worden steeds rijker, de armen steeds armer.” Geldzorgen en ontevredenheid over de politiek lijken de voornaamste redenen voor het gele protest.
Op het moment dat de Stopera opnieuw bereikt is door de stoet, is er een toespraak van Nico van den Ham, zelfbenoemde klokkenluider. Hij noemt deze beweging zijn ‘“laatste strohalm” en uit zijn onvrede over de Nederlandse staat: zowel de regering als de rechtelijke macht veroordeelt hij. “Jongens,” klinkt het door zijn megafoon,”ik wil niet zeggen dat ik voor geweld ben, maar er is wel wat meer nodig dan een rondje lopen met een bloemetje.”
Een nieuwe voorman werpt zich op, hij doet aan als een voetbalhooligan- opvallend genoeg ontbreekt zijn gele hesje -en roept iedereen op om zich naar de Dam te verplaatsen. “Dit is ons land!” Een aantal mensen blijft achter, maar een groot deel loopt -vergezeld door de politie en pers – over het Rembrandtplein, via het Muntplein en de Kalverstraat, richting bovengenoemd monument.
Na een tijdje wachten op de Dam, waar toeristen naar hartelust kiekjes schieten van de opschudding, lijkt het erop dat het overgrote deel het wel genoeg vindt voor vandaag: er klinkt nog wel een speech uit een zwakke megafoon, bij wijze van een bedankje, maar daar blijft het bij. “Misschien moet die man even de batterijen van zijn megafoon vervangen.” Enkel de initiatiefnemer voor de wandeling naar de Dam gaat nog verder: “Op naar CS!”. Niemand volgt hem.
