‘Om de dieren te beschermen, moet je zo staan: Breed!’
“Ik ben hier voor de dieren, voor de beestjes. Ik ben doodsbang om te rijden, maar voor dit protest ben ik met de auto vanuit Goes gekomen,” vertelt Marianne Fiebrandt woensdag, voor het provinciehuis van Flevoland. Haar moeder, Everdina, vult aan: “Mijn maag draait zich om als ik aan hertenbiefstuk denk.” De dames zijn naar Lelystad gekomen om te demonstreren tegen het afschieten van herten in natuurgebied de Oostvaardersplassen.
De protesterende kliek, bestaande uit ongeveer vijftien man, is in het zwart gekleed: de kleur van rouw. Naast de zwarte kledij dragen zij een bordje op hun buik, met de teksten ‘Bijvoeren, NU!’, Anticonceptie, NU!’ en ‘NIET afschieten’. Wat opvallend is aan deze demonstranten, is dat zij elkaar allen aan elkaar introduceren, alsof zij zich op een theekransje begeven. Aan openingszinnen en gesprekstof hebben zij geen gebrek: “Vinden jullie het ook zo erg?”, doelend op het afschieten van de 1800 herten. Ook de toezichthoudende agenten maken een vriendelijk uitziend praatje her en der.
Corrie Harland, een zelfbenoemd ‘dierenmens’: “Ik voer al jaren actie. Ik doe nooit écht enge dingen hoor, ik ben nog nooit in aanraking geweest met de politie, dus ik ben best een brave burger.” Opvallend is de felle demonstrant Bas Metzemaekers, actievoerder van het eerste uur, omdat hij zegt niet te zijn tegen “beheer met een geweer”, maar wel tegen het afschieten van zulke grote getallen in een te korte tijd, omdat dit stressvol is voor alle dieren in het gebied. “Daarnaast vraag ik mij af: wie controleert die jagers? Ze hebben er gisteren pas drie geschoten, terwijl er twintig tot dertig op de planning stonden: het lijkt wel of zij het niet eens kunnen.” Ook spreekt hij zich fel uit tegen de honger die de herten lijden.
Voor de tot nu toe gemoedelijke sfeer onder de demonstranten is het vrij opmerkenswaardig dat er een lijkwagen het terrein op komt rijden, als onderdeel van de protestactie. Het collectief poseert voor een fotomoment voor de pers: ze stellen zich in een halve cirkel op, richten zich naar de camera. Een korte speech volgt over het wanbeleid ten aanzien van de Oostvaardersplassen, waarop een herdenkingsmoment, een minuut stilte, voor de dode dieren wordt ingezet.
Iets ludieker wordt het als de demonstranten een symbolische vechtinstructie krijgen van een voorvrouw. “Om de dieren te beschermen, moet je zo staan, breed!” Roept ze wijdbeens, licht gehurkt, gebalde vuisten, oerkreten uitslaand. De demonstranten staan in die geïnstrueerde houding wat te hupsen, in de hoop dat Harold Hofstra, lid van de Gedeputeerde Staten, het provinciehuis uitkomt om met hen te praten.
Even later krijgen de demonstranten een teleurstelling te verduren: de gedeputeerde is al weg. Het zorgt voor wat ontstemming, maar de groep is desalniettemin voorlopig nog niet weg. De actievoerders zeggen te gaan blijven pleiten voor een combinatie aan oplossingen: uitzetting van de dieren naar andere gebieden, de prikpil én bijvoeren. Ook al is het afschieten al begonnen, ze zullen doorgaan met protesteren.
