Schelden scoort: de succesformule van Sander Schimmelpenninck
Niet alle dertigers zijn meegaand, gezagsgetrouw en onkritisch. Uit hun midden stond ineens iemand op die de dwalingen van Nederland en zijn elite wekelijks op de pijnbank legt: Sander Schimmelpenninck (36). Velen zijn jaloers op zijn talent, scherpte en invloed, maar vooral op zijn bereik. Als een dominee op de kansel vaart hij in zijn column of op Twitter uit tegen ‘dom rechts’ en ‘tokkificatie’. Wat verklaart het succes van deze moderne moralist?
Op Sander Schimmelpenninck kun je zonder een zweempje van zelfbeklag jaloers zijn. Sterker, misschien is uitspreken dat je jaloers op hem bent een teken van kracht, realisme en karakter. En lijkt juist het ontkennen van zijn succes, van je eigen afgunst, verdachter dan het voluit omarmen ervan. Dat moet programmamaker Teun van de Keuken misschien ook hebben aangevoeld toen hij enkele maanden terug, in de allereerste aflevering van de podcast Teun en Gijs vertellen alles, bekende dat de figuur Sander Schimmelpenninck een dingetje was geworden in zijn geestesleven. In een functionele bui van openhartigheid beschreef Van de Keuken zijn van jongs af aan obsessieve drang overal de beste en de slimste in te willen zijn. Ook vertelde hij hoe Sander Schimmelpenninck, die hem in alles leek te overtroeven, zichzelf als een onaangename – want telkens beter scorende en meer aandacht trekkende – vakgenoot toegang had weten te verschaffen tot Teuns humeur. Iets wat de controlfreak Van de Keuken met gemengde gevoelens constateerde.
Misschien nog pijnlijker voor Teun dan de getalsmatige overvleugeling bij de Volkskrant – waar de column van Sander bijna steevast het meest wordt aangeklikt – is de manier waarop het Schimmelpenninck telkens lukt de morele agenda van Nederland te beïnvloeden, wat Van de Keuken overduidelijk ook nastreeft. Er schuilen vele factoren achter het succes van Schimmelpenninck (taalgevoel, zelfverzekerdheid, juridische kennis van zaken), maar zijn consistente blik op wat er scheef zit in Nederland is er zeker een van. Bij alles wat Schimmelpenninck doet, reist er – zo lijkt het – een stringent wensenlijstje met hem mee, over hoe een fatsoenlijk land eruit moet zien. En zoals het een goede columnist betaamt, legt hij de Nederlandse actualiteit veelvuldig naast dat eigen wensenlijstje. Dat leidt vaak tot een inhoudelijk sterke en smeuïg verwoorde column.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
