Het einde van de Rutte-magic
'Deze hele non-formatie is één groot democratisch plichtsverzuim, van alle betrokken, maar wat maakt het uit, denken zij, de bussen blijven echt wel rijden,' schrijft Jan Kuitenbrouwer. Tijd voor nieuwe verkiezingen!
Er moeten natuurlijk nieuwe verkiezingen komen. Niet dat ik mij verheug op weer een zes weken lange processie van grijnzende geluksverkopers, handige wachtgeldhengelaars, gewindjekte campagneslaven in winkelcentra, uit het hoofd geleerde debatbijdragen en halfgeïnteresseerde scorebordreporters,. Sterker, ik boek een blokhut op Nova Scotia om het ongestoord uit te zitten, maar het zal echt moeten gebeuren. Ik laat mijn stem wel achter op een briefje.
Dat de huidige Haagse kopstukken er geen zin in hebben is logisch. Mark Rutte verandert met de dag meer in een politieke zombie: hij loopt en knikt en grijnst en praat nog, maar er hangt een nevel van bederf om hem heen. De Rutte-magic is aan het uitwerken, voor alweer een nieuwe verkiezingscampagne is zijn accu te leeg, wij zijn hem beu, hij is ons beu, hij móet de finish halen, dat verdomde premiersrecord van Ruud Lubbers, hij zál het breken, maar het gejuich langs de weg is verstomd. In slowmotion zwoegt hij voort. Hij draait op restwarmte, die langzaam opraakt. Dan gaat hij even zitten, en even later is het politieke leven uit hem geweken. Hij wordt gevonden door Sophie Hermans, de douairière die nog lang in het zwart gekleed door het Kamergebouw schuifelde.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
