bron: johan kleinjan

Overdenkingen onder de kerstboom

Waarom hecht Emma Brunt, zonder geloof opgevoed, toch zo sterk aan de rituelen en tradities rond Kerstmis? Voor het antwoord keert ze terug naar haar jeugd, naar haar geboorte op kerstavond 1944.

Gepubliceerd op: 29/11 | 2021 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Leven

door Emma Brunt

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Ik heb iets met het katholieke geloof, dat kan bijna niet anders, want ik hoef maar om me heen te kijken en ik zie de sporen ervan in mijn hele huis. De lamellen van de luxaflex voor de ramen zitten altijd halfdicht bijvoorbeeld, en in dat schemerduister loop ik elke avond als de lantarenopsteker uit een sprookje van Andersen in de rondte met een aansteker, om vlammetjes te ontlokken aan mijn kaarsen en waxinelichtjes; op die manier zie je het stof veel minder zweven in een baan zonlicht en de vergeelde houten vloer lijkt opeens wel van goud. Daar knapt een huis van op. Maar de mooiste verzameling lampjes zie je niet meteen, die zit verstopt tussen de takken van een hoge kerstboom die ik ooit heb gekregen van mijn oudste zoon, al helemaal opgetuigd met vergulde en lichtgroene ballen, en aangezien zijn plastic naaldjes er niet af vallen, laat ik hem het hele jaar gewoon staan. Dat is veel gemakkelijker dan om al die spullen van zijn takken te haken en ergens in op te bergen, meestal in zo’n kartonnen doos onder de trap waar je altijd over struikelt. Ik gun hem dus zijn bescheiden plaatsje op het ronde glazen tafeltje naast de bank, waar hij met verve zijn tol vertolkt als staande schemerlamp.

Kaarsjes opsteken in vreemde kerken in het buitenland, om de zegen van moeder Maria of een andere heilige te vragen voor de achterblijvers, dat heb ik ook al heel vaak in mijn leven gedaan – zomaar, in een impuls, omdat het zo’n goed en zachtzinnig gebaar lijkt als je daar staat, onder dat hoge stille gewelf. Maar in feite slaat het natuurlijk nergens op en kun je het alleen maar onderbrengen bij de rubriek kitsch in je leven. En als het daar dan toch op neerkomt, is het misschien wel zo eerlijk om je ontroering te beperken tot zonsondergangen boven zee en soortgelijke tranentrekkers, met een diepgang als een papieren vouwbootje dat je gedachteloos op het water zet... kijk, daar kiept het al om, en weg is het.