Infopuin en datagruis, achtergelaten door de nieuwstornado
'Je kijkt omhoog, en boven je cirkelen een stoel, een gordijn, een ijskast, een koe, een auto, een poppenkast, een fiets, een deur, een baby, plus nog een aantal objecten die je niet kunt onderscheiden.' Jan Kuitenbrouwer zoekt zijn weg in de warreling van informatiesnippers over de oorlog in Oekraïne. 'Die bijna dwingende verplichting om er iets van te vinden, nog voor je goed en wel hebt kunnen bepalen wat het is.'
Er loopt een jongetje door het beeld. Hij is een jaar of acht, negen, schat ik. Hij is goed ingepakt, stevige donsjas, warme laarzen, twee mutsen. Hij sleept een doorzichtig plastic tasje over de grond waar een knuffel in zit, een hond zo te zien. Hij huilt zoals kinderen dat kunnen doen: niet als onbedwingbare reflex, maar als demonstratie. Ik ben boos, gefrustreerd, verdrietig, moe. Mij is onrecht aangedaan, hebt erbarmen. Tien seconden, één moment uit de miljoenen, miljarden momenten van verdriet die Poetin over Oekraïne heeft uitgestrooid.
Toch was er ook een vrouw op Facebook die door haar moederoog iets anders zag: geen rauw existentieel verdriet maar het verongelijkte jengelen van een kind dat net op z’n nummer gezet is.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
