De zaak-Mai (slot)
Jan Kuitenbrouwer besluit zijn beschouwing over Mai Spijkers en Prometheus. 'Als zelfs BIJ1 een toxische bedrijfscultuur heeft, kun je je afvragen of je met woke beginselen wel een organisatie kunt leiden.'
Een jaar heeft ongeveer 230 werkdagen. Als een uitgeverij 230 boeken per jaar uitgeeft kan hij in elk boek één werkdag investeren. Werken er bij die uitgeverij vijftien mensen, dan zijn dat vijftien mandagen. Als de promotieafdeling uit vijf mensen bestaat, kan er per titel vijf dagen aan promotie worden gedaan. Werken er drie, dan zijn het drie dagen. Zijn er toevallig twee zieken, dan rolt een handvol boeken onaangeroerd voorbij, om aan het einde van de lopende band geluidloos in de papiercontainer te tuimelen.
Als auteurs klagen over te weinig promotie kunnen uitgevers overtuigend spreken over het beperkte nut van publiciteit en reclame, maar als die uitgaven weggegooid geld zijn, waarom gaan ze er dan allemaal mee door? Mijn laatste boek dat bij Prometheus verscheen, in 1996, heette Heb ik iets verkeerds gezegd? - wenken voor (in)correct doen en denken. Het schetst en analyseert de politieke correctheid van dat moment en het verzet ertegen, door opiniemakers als Frits Bolkestein, H.J. Schoo en Pim Fortuyn. Inmiddels is de oude ‘verzuiling’ weer grotendeels hersteld, maar er was een tijd, tussen 1995 en 2005 ongeveer, toen de marges van het publieke debat flink verruimd werden en de voor- en tegenstanders van de multiculturele samenleving op dezelfde opiniepagina’s de degens kruisten. Voor een betere balans haalden linksprogressieve kranten rechtsconservatieve columnisten in huis, die inmiddels vrijwel allemaal weer weg zijn. Nu is het De Telegraaf die een linkse columnist aantrekt, zoals Eddy Terstall.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
