Ode aan het duister
Kevin van Vliet woont in Kaapstad. De nu al vijftien jaar durende energiecrisis in Zuid-Afrika heeft het dagelijks leven er blijvend veranderd. Tijdens een taaie winter bij kaarslicht deed hij enkele inzichten op. Is dit het voorland van Europa?
Ah, Nederland, waar stroom nog uit de muur komt. Het jaar is haast voorbij en we hebben in Zuid-Afrika nu 2647 uur zonder elektriciteit gezeten. Dat is, opgeteld, één derde jaar. In Amsterdam vernam ik eens per brief dat de elektriciteit bij ons in de straat was uitgevallen, de hinder kan niet veel langer dan vijf minuten hebben geduurd. We kregen nederige excuses en vette korting op de maandrekening. Die tijden zijn voorbij.
Ik zal de winteravonden in Kaapstad niet gauw vergeten. In juni, de koudste maand van het jaar hier op het zuidelijk halfrond, zaten we weer uren achtereen in het donker. Het lijkt de Gazastrook wel, las ik ergens op het nieuws, en ik dacht: ja maar daar zakt de temperatuur niet tot het nulpunt. De winternachten op de Kaap zijn vochtig en kunnen steenkoud worden. Het klimaat rondom de Tafelberg wordt gevormd door een lange kustlijn en flinke hoogteverschillen. Huizen zijn slecht geïsoleerd en tochtig als veeschuren. Gelukkig brengt de zomer mediterrane warmte. De heuvels zijn gewassen door de winterregens en staan in bloei, de stuwmeren zijn gevuld. De dagen worden langer, de nachten warmer, de energierekeningen draaglijker.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
